Autor jest przywódcą RKPI http://www.wpiraq.org/  Robotniczo-Komunistycznej Partii Iraku i opisuje różnice z Iracką Partią Komunistyczną. Jak wielokrotnie powtarzaliśmy, potrafimy pochwalić osoby, z którymi się w wielu kwestiach nie zgadzamy - i uważamy, że Paweł Sz. wykonał dobrą robotę.

Rebwar Ahmad

Czym się różnimy?

Wraz ze wzrostem aktywności Robotniczo-komunistycznej Partii Iraku w centrum i na południu kraju, wyłanianie się partii jako wpływowej i radykalnie marksistowskiej siły na irackiej scenie politycznej i naszej możliwości przyciągania na swoją stronę szerokich rzecz mas irackich, powstaje pytanie: jakie są różnice między Robotniczo-komunistyczną Partią Iraku a Iracka Partią Komunistyczną? Przed odpowiedzią na to pytanie, muszę zaznaczyć że obie partie różnią się znacznie. Jednak w artykule zajmę się tylko wybranymi kwestiami politycznymi, historycznymi, a także praktyczną rolą obu partii.
Najważniejsza różnica miedzy obiema partiami jest taka , że należą do dwóch odrębnych ruchów. Iracka Partia Komunistyczna (IPK) jest partią reformistyczno–nacjonalistyczną. IPK, jak inne partie nacjonalistyczne opowiada się wyzwoleniem narodowym. Jej hasłem jest „wolny naród, ludzie szczęśliwi”, co ma oznaczać rozwój narodowego przemysłu i gospodarki, dające podstawy do rozwoju państwowego kapitalizmu, jako politycznej alternatywy. Zgodnie z punktem widzenia IPK, ludzie którzy wybierają między represyjną klasą kapitalistów, a represjonowaną klasą robotniczą, będą żyli szczęśliwie jako wyzwolony naród wraz z rozwojem gospodarki kapitalistycznej. IPK została założona we wczesnych latach 30-tych zeszłego stulecia, aby promować ten burżuazyjny model komunizmu, który ukonstytuował się w Związku Radzieckim po upadku Rewolucji Październikowej pod koniec lat 20-tych. Innymi słowy Iracka Partia Komunistyczna jest jedną z partii burżuazyjnego nurtu komunistycznego, i jej celem było osiągnięcie burżuazyjnych celów wykorzystując do tego prestiż marksizmu.
Natomiast Robotniczo-komunistyczna Partia Iraku jest częścią światowego socjalistycznego ruchu klasy robotniczej przeciwnego systemowi kapitalistycznemu. Ruch ów walczy o świat wolny od opresji, wyzysku klasowego, biedy i trudności życiowych, które towarzyszą kapitalizmowi. Jest to jedno z pryncypiów RKPI. Partia została założona 21 lipca 1993 roku przez grupę ludzi bazujących na naukach Marksa. Jest to marksistowski ruch, którego teoretyczne i polityczne podstawy określił Mansoor Hekmat jako kontynuację tradycji Komuny Paryskiej i Rewolucji Październikowej. Zanim powstała RKPI, ruch robotniczo-komunistyczny pojawił się pierwszy raz jako charakterystyczny ruch społeczny w irackim Kurdystanie na bazie ruchu rad w marcu 1991 roku. Od tego czasu do powstania partii ruch robotniczno-komunistyczny był reprezentowany przez kilka politycznych grup i organizacji, które prowadziły walkę robotników i innych uciskanych w kapitalizmie. Mansoor Hekmat, przywódca ruchu robotniczo-komunistycznego, który analizował współczesny świat z pozycji marksizmu, nakreślił program robotniczej rewolucji i zasady organizowania społeczeństwa socjalistycznego, kładł nacisk aby używać nazwy Robotniczy Komunizm, w taki sam sposób w jaki Marks używał słowa komunizm w celu odróżnienia tego ruchu od wcześniejszych burżuazyjnych komunizmów.
Cle jaki RKPI sobie postawiła jest osiągalny tylko poprzez socjalistyczną rewolucję klasy pracowniczej, obalenie systemu kapitalistycznego, zniesienie własności prywatnej środków produkcji i pracy najemnej i budowa socjalistycznego społeczeństwa w oparciu o wspólną własność, gdzie ludzie nie będą już podzieleni na klasy i nie będą pracować, aby przetrwać, ale aby każdy pracował dla dobra społecznego, tak ze każdy będzie chroniony przed niedostatkiem przez to społeczeństwo.

Dwie różne drogi do socjalizmu i wolności.

Iracka Partia Komunistyczna podobnie jak inne nacjonalistyczne partie, wierzy że wolność znaczy uwolnić naród od sił okupacyjnych i , że później już ludzie będą szczęśliwi. My natomiast wiemy, że ten punkt widzenia jest bardzo naiwny; wiele państw pozbyło się obcej dominacji ale nadal większość jego obywateli nie ma prawa do wolności i szczęścia i są poddawani najróżniejszym forma opresji i wyzysku. Robotniczo-komunistyczna Partia Iraku ma inny pogląd na idee wolności. Według nas, wolność oznacza emancypacje od panowania kapitału i od pracy najemnej, od najróżniejszej dyskryminacji (religijnej, etnicznej, seksualnej). Taka wolność nie może być wprowadzona bez wcześniejszego obalenia prywatnej własności środków produkcji i pracy najemnej.
Dla Irackiej Partii Komunistycznej, tak samo jak dla innych burżuazyjnych partii, socjalizm, nie zważając co on naprawdę znaczy, jest utopią albo czymś co powstanie spontanicznie w czasie rozwoju społeczeństwa. Używają słowa „socjalizm” aby stwarzać iluzję wśród klas uciskanych. Prawdziwym zmierzeniem IPK jest tak naprawdę postępowe państwo kapitalistyczne z demokratyczno-patriotyczną burżuazją jako nadbudową.
[…]

Dwie różne wizje reform.

Reformy jakich domaga się Iracka Partia Komunistyczna są ograniczone i błahe. Domagają się wprowadzenia lichych popraw w standardzie życia ludzi. Z drugiej strony RKPI walczy o rewolucje socjalistyczną a w międzyczasie walczy o jak największe ekonomiczne, socjalne, kulturalne reformy dla ludzi w Iraku. RKPI uważa, że jak długo będzie istniał kapitalizm, obrona tych reform pomoże robotnikom w organizowaniu przyszłej rewolucji i w budowie przyszłego społeczeństwa socjalistycznego.
Reformy których domagała się partia komunistyczna były zawsze bezzasadne i dlatego nie była ona w stanie ich urzeczywistnić praktycznie przez cale swoje istnienie i w ten sposób poniosła ona porażkę nie poprawiając w najmniejszym stopniu życia społeczeństwa. Uważamy je za bezpodstawne, ponieważ w państwie takim jak Irak, w jednym jak to się mówi tzw. Trzecim Świecie, nie ma miejsca na burżuazyjne reformy. Powód jest jeden: w tym kraju zadaniem burżuazji zgodnie z kapitalistyczną ekonomią jest stać się dyktatorską i represyjną, co zaprzecza burżuazyjnemu reformizmowi. Stwarza to możliwość zdławienia burżuazyjnych reform, podobne jak to się dzieje w Europie. Jedyne reformy, które mają solidne podstawy to te, które nakłada na burżuazję lewica społeczna i ruch robotniczy.
Dlatego też, mówimy, że walka partii robotniczego komunizmu o reformy i poprawę warunków życia ma realne podstawy, ponieważ Robotniczo-komunistyczna Partia Iraku stara się nałożyć ich ciężar na burżuazję poprzez silny nacisk polityczny i społeczny klasy pracowniczej.

Inne polityczne praktyki, tradycje i normy.

Iracka Partia Komunistyczna usiłuje osiągać swoje burżuazyjne cele poprzez tworzenie różnych koalicji i aliansów. Z tego powodu, IPK nie stroni od porozumień ze wszystkimi reakcyjnymi siłami burżuazyjnymi i wrogami wolności. Po upadku monarchii, w czasie kiedy klasa robotnicza była dobrze zorganizowana i posiadała duży potencjał, kiedy IPK miała duże wpływy i była zdolna do przejęcia władzy, ona wlekła się w ogonie burżuazyjnego rządu Abdula Karima Qasima i przez to uniemożliwiała przejęcie władzy przez robotników.
Po przewrocie partii BAAS w 1963 roku krwawy reżim wystrzelił z impetem w ruch robotniczy i komunistyczny; zabił tysiące działaczy lewicy, włączając w to członków IPK. Zamiast popierać robotników i lewicę przeciw reżimowi, partia komunistyczna Iraku usprawiedliwiała je pod byle pretekstem. Później IPK wystąpiła do szerokiego bloku politycznego z Baasistami i przestawiała ów reżim jako siłę walcząca o socjalizm i w ten sposób przyczyniła się do stabilizacji nowego reżimu.
Kiedy bassowski reżim zaczął niszczyć partie komunistów i zawijać na jej szyi stryczek, IPK uciekła do Kurdystanu i tam próbowała stworzyć koalicję z etnocentrycznymi (skłonnymi do rasizmu i nacjonalizmu) partiami przeciwko którym występowała wcześniej, podczas przymierza z BAAS. Przez ostatnie 12 lat wszystkie burżuazyjne siły starały się dojść do władzy przy wsparciu USA i popierając niehumanitarną politykę. Iracka Partia Komunistyczna współpracowała ze wszystkimi siłami etnocentrycznymi i islamskimi bandami. Wchodziła z nimi w układy i uczestniczyła w kongresach i spotkaniach organizowanych przez departament stanu USA z agencjami szpiegowskimi.
W Kurdystanie, IPK uczestniczyła w zbrojnych milicjach kurdyjskich partii etnocentrycznych w celu zdobycia różnych przywilejów. Popierała ich mimo, że nie było to w żadnym wypadku słuszne. W czasie swojego ślepego poparcia dla reakcyjnej polityki tych partii IPK odwróciła się plecami do postulatów i żądań i protestów rożnych ruchów społecznych, które wyłoniły się w opozycji wobec tych partii i ich nieludzkich opresyjnych praktyk W ten sposób IPK współuczestniczyła w powstaniu trudności, nieszczęść i zniszczeń które przyniosły ludziom w Kurdystanie inne partie polityczne. Ponadto weszła w koalicję z reakcyjnymi i terrorystycznymi siłami islamskimi. Aby przygotować grunt pod porozumienie, IPK nie tylko nie sprzeciwiła się polityce i zachowaniu reakcyjnych sił burżuazyjnych, ale również była gotowa bronić jej i wszystkich zbrodni wobec klasy robotniczej jakie z niej płynęły.
Natomiast RKPI zawsze stała na stanowisku niezależności klasy pracowniczej i walczyła o odseparowanie jej interesów od politycznych i organizacyjnych wpływów sił burżuazyjnych i organizowała ją wokół komunistycznej polityki i jej interesów klasowych. Zawsze krytykowała politykę i praktykę wszystkich sił burżuazyjnych i pokazywała ich reakcyjny charakter i jej antyhumanistyczną istotę poprzez kształtowanie świadomości klasowej wśród robotników. Zawsze walczyła z tymi, którzy starali się przeszkadzać w realizacji jej polityki. Ponadto RKPI zawsze była w konfrontacji z tymi siłami z pozycji interesów i żądań robotniczych i poświęciła wiele ludzi na tej drodze.
Iracka Partia Komunistyczna jest organizacja oportunistyczną. Jest świecka kiedy działa z ruchem laickim, demokratyczna kiedy działa z demokratami, nacjonalistyczna przy nacjonalistach, a nawet islamska kiedy działa z islamistami. Nawiązując do programu, IPK jest partią laicką, jednak na szczeblu politycznym i praktycznym nie reprezentuje sekularyzmu w ogóle. Ukrywa te informacje przez społeczeństwem. Wspiera reakcyjną religijną tradycję i standardy życia i broni ich.
W ostrym kontraście z poglądami Marksa, który mówił, że religia jest opium dla ludu, IPK deklaruje, że islam jest rewolucyjną i wolnościową religią i wybiela represyjnych liderów ruchu islamskiego jako zwolenników egalitarnej wolności. Używa głupich wymówek dotyczących ludzkich tabu, aby usprawiedliwiać swoje entuzjastyczne uczestnictwo w religijnych ceremoniach.
W sprzeczności z tym, co Marks mówił, że robotnicy nie mają ojczyzny, Iracka Partia Komunistyczna wzywa robotników poświęcania się w imię dobra ziemi ojczystej. Gloryfikuje fałszywe przeświadczenie o sprawie narodowej i dlatego też pcha pracowników do „rezerwowej armii” ruchu nacjonalistycznego. Wspiera ideę klasowego solidaryzmu społecznego miedzy robotnikami a kapitalistami i z tego powodu apeluje do robotników o kompromisy z przedstawicielami burżuazji. Zapomina o wspólnym interesie całej światowej klasy pracowniczej i walczy przeciw niej z pozycji nacjonalistycznych.
Z drugiej strony RKPI, bazując na naukach Karola Marksa jest partią radykalnie lewicową (materialistyczną). Krytykuje religię i stoi zwarcie przeciw rasizmowi i patriarchatowi. Jest partią ekstremistyczną w swym humanizmie i egalitaryzmie. Zwalcza wszystkie formy reakcji i nierówności. Wyjaśnia masom wszystkie kwestie dotyczące podejścia komunizmu do religii. Potępia religijną dominacje jako instrument podstępu, który prowadzi do utraty wolności i równości w społeczeństwie. Odrzuca podziały między ludźmi bazujące na narodowości, religii, płci i rasie. To wszystko nie jest tylko politycznym stanowiskiem RKPI, ale także są to dla nas organizacyjne pryncypia na których opieramy swoją codzienną walkę.

Dwa różne pojęcia “lewicy i prawicy”

Iracka Partia Komunistyczna, która chce uchodzić za silę lewicową i uważa ze prowadzi do komunizmu, obecnie stoi na pozycjach zdecydowanie prawicowych. Zmieniła całkowicie swój program w latach 80-tych i wczesnych 90-tych podczas ostatnich wielkich zmian na świecie. Jak zaznaczyłem wcześniej partia ta była partią reformistyczno-nacjonalistyczną, która przynależała do jednego z bloków „Zimnej Wojny”. Kiedy państwowy kapitalizm zaczął chylić się ku upadkowi i wraz z upadkiem Związku Radzieckiego, IPK tak jak jej „siostrzane” partie we Wschodniej Europie i w „Trzecim Świecie” również pogrążyła się w głębokim kryzysie. Wiele z tych partii zmieniło później swoja naturę i podążyło za falą „demokracji”. IKP zrobiła to samo, ale nieco inną drogą. W 1991 roku związała się z polityką USA i jej planami wobec Iraku. IPK zeszła na nikczemne pozycje w planach USA wobec Iraku i jej konflikcie z rządząca partią BAAS. Dlatego też partia komunistyczna Iraku nie mogła dłużej utrzymywać relacji z robotnikami, lewicą czy komunizmem, nawet kiedy ozdabiała się w tysiące flag i transparentów z sierpami i młotami. IPK nie posiadała lewicowej bazy i zeszła na pozycje prawicowe.
W rzeczywistości patriotyzm IPK jest w żadnym wypadku nieuzasadniony i lichy, dlatego też jej nacjonalistyczna i patriotyczna polityka jest sprzeczna sama w sobie i zdominowana przez hipokryzję i wymówki. Z jednej strony mamy pozycje panarabskiego nacjonalizmu i z tego powodu wchodzi w układy z najbardziej ekstremistycznymi partiami nacjonalistycznymi. Z drugiej strony natomiast wspiera kurdyjski ruch nacjonalistyczny i te wchodzi w układy z nacjonalistami. Dzieje się to w czasie, kiedy oba ruchy (arabski i kurdyjski nacjonalizm) walczą między sobą nieprzerwanie przez ostatnie kilka dekad. Z tego powodu ta oryginalna ochrona interesów IPK legła w gruzach przez co straciła wiele ze swoich wpływów, które posiadała wcześniej.
Robotniczo-komunistyczna Partia Iraku reprezentuje lewicę w społeczeństwie na wszystkich frontach. Niesie sztandar lewicy, robotników i komunizmu i stara się stwarzać marksistowski (materialistyczny) biegun w społeczeństwie. Przewodzi lewicy w teorii, polityce i praktyce. Vis-à-Vis, twarzą w twarz prawicy, RKPI broni lewicy i jej wartości.

Kilka przykładów politycznej i praktycznej działalności obu partii

Poniżej zamieszczone zostało kilka przykładów praktycznych różnic między obiema partiami. Z powodu tych fundamentalnych różnic każda z partii zajmuje antagonistyczne stanowiska w danych kwestiach. Opisze kilka z nich.
· IPK, wespół z innymi partiami burżuazyjnymi, była popierana w drugiej wojnie w zatoce (pierwsza wojna USA z Irakiem) przez Stany Zjednoczone w celu ustanowienia hegemonii na świecie pod pretekstem przywrócenia kuwejckich szejków islamskich do władzy. Poparła wojnę, której wynikiem była masakra ludzi w Iraku i która obnażyła arogancje USA na świecie. Z drugiej strony ruch robotniczo-komunistyczny występował przeciw wszystkim słom biorącym udział w wojnie i przeciw wojnie. Kiedy robotniczy komunizm walczył o obalenie reżimu bassistowskiego, ona uważała, że wyzwolenie irackiego społeczeństwa nie może się odbyć bez krwawej wojny ze Stanami Zjednoczonymi.
· IPK popierała od początku niehumanitarną politykę gospodarczego embarga przeciw irackim masom, kiedy jej wynikiem było ludobójstwo i głód. Jednak ogromny nacisk światowej opinii publicznej wobec konsekwencji ekonomicznych sekcji, IPK zrobiła odwrót i zajęła oportunistyczne stanowisko domagając się warunkowych uchyleń embarga. Domagała się „złagodzenia sankcji nałożonych na irackich ludzi i zwiększenie presji na dyktaturę”. Z jednej strony liczyła, że USA zmiękcza reżim i ewentualnie powstanie tam demokratyczny reżim, a z drugiej strony nic szczególnego to nie znaczyło.
· Z kolei kiedy zbrodnicze konsekwencje ekonomicznego embarga stały się oczywiste, po czym USA i jego zachodni sojusznicy byli pod ostrzałem międzynarodowej opinii publicznej, IPK zrobiła kolejny oportunistyczny unik i zaczęła domagać się bezwarunkowych uchyleń sankcji wobec „irackich ludzi”. Prawe skrzydło opozycji, włączając IPK uważało, że rezolucja nr 986 uchyla sankcje nałożone na „irackich ludzi” a zostawia nałożone na reżim. IPK głosiła, że stoi na stanowisku poparcia mas irackich, ale w rzeczywistości stała na oszukańczym i wymijającym stanowisku i unikała otwarcie mówić czym są w rzeczywistości sankcje nałożone na Irak.
· My natomiast (Robotniczo-komunistyczna Partia Iraku) mówiliśmy od pierwszego dnia, ze ta polityka jest niehumanitarna i występowalismy przeciw niej. Przez ostanie 12 lat RKPI walczyła o mobilizację światowej opinii publicznej o całkowite zniesienie sankcji.
· Kiedy USA przygotowywały się do trzeciej wojny w zatoce, Iracka Partia Komunistyczna ponownie zajęła oportunistyczne stanowisko. Stała obok partii burżuazyjnych, które poparły politykę USA i przygotowywały się do zebrania jej owoców. W tym samym czasie IPK ogłosiła irackiej opinii publicznej, że była przeciw wojnie. Starała się wykazać, że popierała ruch antywojenny i stała na stanowisku przeciwnemu wojnie, jednak praktycznie nic nie zrobiła przeciw niej. W tym samym czasie kurdyjska sekcja IPK wzięła udział w londyńskim kongresie tzw. Irackiej opozycji. W pracach kongresu brały udział ugrupowania etnocentryczne, islamskie, plemienne, przedstawiciele CIA, sekretariatu obrony USA i departamentu stanu. Byli tez przedstawiciele rządu Wielkiej Brytanii. IPK podpisała końcowy dokument kongresu wyrażające stanowisko opozycji. Jest to wyjątkowo reakcyjne (religijne, nacjonalistyczne i patriarchalne) stanowisko, i jest obecnie wyrazem poparcia nacjonalistów i islamistów dla wojny USA.
· Z drugiej strony RKPI od zawsze sprzeciwiała się wojennym planom USA. Jest jedyną siłą w Iraku, która była przeciw wojnie i aktywnie działała w irackiej klasie robotniczej. Była też efektywną siłą w ruchu antywojennym.
· Po upadku reżimu bassistowskiego, podczas brytyjskiej i amerykańskiej okupacji Iraku, IPK jak inne partie burżuazyjne oparła okupację pod pretekstem obalenia reżimu BAAS. Obecnie uważa, że siły USA powinny pozostać w Iraku. Uważa polityczny reżim w Iraku jest ochrona dla amerykańskiej „demokratycznej” administracji. IPK wsparła również plany reakcjonistów islamskich, etnocentrycznych i plemiennych w ustanowieniu etnicznej federacji opartej o religie i plemienność.
· RKPI opowiada się za walką z amerykańskimi i brytyjskimi i ustanowieniem władzy ludu. Walczy o powstanie nie-religijnego, anty nacjonalistycznego państwa, gdzie wszyscy obywatele będą równi bez względu na religię, pleć czy rasę i jest zdolne do zapewnienia wszystkim bezpieczeństwa i wolności. Najlepszym rządem byłby rząd socjalistycznej republiki, który zniesie wszelkie przeszkody, które niszczą humanizm i zakończy represje i wyzysk.
Jak widać z tego co napisałem powyżej , różnice między obiema partiami są tak ogromnie, że nie ma możliwości współpracy między nimi. Co więcej, jest duże prawdopodobieństwo, że IPK będzie współpracować z partiami burżuazyjnymi.
Tak więc nawiązując do pytania czym się różnimy od IPK, należy zmienić treść pytania i zadać: jaka jest różnica między partiami burżuazyjnymi, które popierają wojska okupacyjne, rząd tymczasowy i integrację religii z państwem i edukacją.

Konkluzje

Na zakończenie chciałbym powiedzieć, że przed lewicą w Iraku otworzyły się nowe możliwości na irackiej scenie politycznej, jest ona otwarta na wszystkie ruchy społeczne, oczywiście na komunistów, ruch robotniczy i lewicę. W tej nowej sytuacji IPK zajęła pozycje prawicowe przy okupantach i islamistach. Nie ma ona żadnej lewicowej czy komunistycznej przyszłości.
Źrodło: http://www.wpiraq.org/english/2004/differences120304.htm 
Tłumaczył Paweł Sz.