Tekst został wydany przez Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie w 1951 r. w postaci 19 stronicowej broszurki.

Czu Tech

Jak zwyciężył naród chiński

W chwili obecnej, gdy świętujemy 30 rocznicę bohaterskiej walki Komunistycznej Partii Chin, rewolucja chińska odniosła już zwycięstwo w całym kraju. Zacięty wróg narodu chińskiego - zjednoczony reakcyjny reżim imperializmu, feudalizmu i kapitalizmu biurokratycznego - został ostatecznie obalony. Wielkie nowe Chiny - Chiny dyktatury demokracji ludowej - stanęły na mocnym gruncie i pomyślnie się rozwijają. Jest to wielkie zwycięstwo, które zapoczątkowało nową erę w dziejach Chin. Zwycięstwo to ma również ogromne znaczenie historyczne, albowiem podobnie jak zwycięstwo Rewolucji Październikowej oraz zwycięstwo w światowej wojnie antyfaszystowskiej, zmienia całe oblicze Wschodu. Zwycięstwo to w poważnym stopniu wzmocniło światowy obóz pokoju i demokracji, i wstrząsnęło posadami agresywnego obozu imperialistycznego.

Należy obecnie przypomnieć, w jaki sposób naród chiński rozgromił uzbrojoną przez imperializm amerykański reakcyjną klikę kuomintangowską Czang Kai - szeka i w ostatecznym wyniku odniósł zwycięstwo na terenie całego kraju.

I

Uzbrojona w naukę marksizmu-leninizmu i kierowana przez wielkiego towarzysza Mao Tse-tunga, Komunistyczna Partia Chin po klęsce rewolucji 1924 -1927 r. prowadziła naród chiński w ciągu 10 lat wojny domowej (1927- 1936), w toku której wykuwały się siły ludowo - rewolucyjne, kształtowała się linia polityczna i polityka wojenna odpowiednio do konkretnych warunków rewolucyjnej walki w Chinach; w ciągu następnych 8 lat wojny z okupantami japońskimi (1937 - 1945) partia umacniała i rozwijała te siły ludowo - rewolucyjne, stworzyła wyzwolone okręgi, zamieszkałe przez blisko 100 milionów ludzi, stworzyła milionową armię ludowo - wyzwoleńczą i milicję liczącą 2 200 tysięcy ludzi. Wszystko to stało się trwałą podstawą, w oparciu o którą naród chiński rozgromił uzbrojoną przez imperializm amerykański reakcyjną klikę kuomintangowską Czang Kai-szeka.

Po zakończeniu drugiej wojny światowej narody całego świata zdecydowanie zażądały zapewnienia pokoju. Naród chiński, który w ciągu długich lat wojny doznał wielu cierpień i któremu groziła nowa wojna domowa, szczególnie stanowczo domagał się pokoju. Jednakże od chwili zakończenia drugiej wojny światowej imperializm amerykański, który zajął miejsce faszystowskich Niemiec, Włoch i Japonii, dążył gorączkowo do realizacji swych planów ujarzmienia świata, grożąc wszystkim narodom wojną i bezpośrednio przygotowując wojnę w Chinach i w innych krajach.

Na konferencji Rady Ministrów Spraw Zagranicznych Związku Radzieckiego, Anglii i Stanów Zjednoczonych, która odbyła się w Moskwie w grudniu 1945 roku, imperialiści amerykańscy zgodzili się nie ingerować w sprawy -wewnętrzne Chin i wypowiedzieli się za ustanowieniem w Chinach pokoju i demokracji. W praktyce jednak imperializm amerykański, po kapitulacji militarystów japońskich, skierował do Chin swoje siły lądowe, morskie i powietrzne oraz misje wojskowe i okupował najważniejsze punkty strategiczne kraju. Imperializm amerykański zaopatrywał zdradziecką klikę Czang Kai-szeka w ogromne ilości sprzętu i materiałów wojennych; imperializm amerykański oddał do dyspozycji Czang Kai-szeka, który podczas wojny antyjapońskiej ukrywał się w głębokim zapleczu, rozmaite środki, umożliwiające przerzucenie jego wojsk do głównych miast portowych kraju oraz na fronty wojny domowej przeciwko narodowi chińskiemu. Imperializm amerykański zamierzał w ten sposób przy pomocy Czang Kai-szeka wyrwać narodowi chińskiemu owoce zwycięstwa i uczynić z Chin kolonię amerykańską.

Inspirowany i popierany przez imperializm amerykański, Czang Kai-szek skoncentrował wszystkie swe wysiłki na realizowaniu zdradzieckiej i dyktatorskiej polityki reakcyjnej. W tym czasie imperialiści amerykańscy i reakcyjny blok Czaing Kai-szeka uważali chińską armię ludowo-wyzwoleńczą za najważniejszą przeszkodę na drodze do realizacji swych reakcyjnych planów i zdawali sobie sprawę, że bez zniszczenia armii ludowo - wyzwoleńczej agresja imperializmu amerykańskiego oraz ustanowienie dyktatorskiego reżimu Czang Kai-szeka będą niemożliwe. Jednocześnie uważali oni fakt, że Komunistyczna Partia Chin i naród chiński nawołują do ustanowienia w kraju pokoju, za oznakę ich słabości i bezbronności. Sądzili, że chińska armia ludowo-wyzwoleńcza, która była od nich słabsza zarówno liczebnie, jak i pod względem technicznym, nie potrafi odeprzeć żadnej ofensywy - podczas gdy kilkumilionowa armia kuomintangowską, dysponująca ogromną ilością dostarczonego przez imperializm amerykański uzbrojenia, potrafi uczynić w kraju wszystko co zechce. Dlatego właśnie postanowili rozpętać wojnę domową przeciwko narodowi chińskiemu. Ich chwilowa zgoda na spełnienie żądań narodu chińskiego w sprawie pokoju była jedynie manewrem, obliczonym na to, aby wygrać na czasie i przygotować wojnę domową.  .

W tej sytuacji Komunistyczna Partia Chin w imieniu narodu chińskiego wzniosła wysoko sztandar pokoju, demokracji i jedności i dokładała wszelkich starań, aby znaleźć drogę zażegnania wojny i osiągnięcia pokoju; jednocześnie mobilizowała ona wszystkich komunistów, armię i naród - zarówno na terenach wyzwolonych, jak i w całym kraju - do odparcia ofensywy wojennej Czang-Kai-szeka na naród chiński i do rewolucji w każdej chwili, kiedy Czang Kai-szek spróbuje naruszyć pokój. Wyrażając żądania szerokich mas ludowych, Komunistyczna Partia Chin nawoływała niejednokrotnie do pokoju, demokracji i jedności. Towarzysz Mao Tse-tung osobiście przybył do Czung-kingu w celu prowadzenia pertraktacji pokojowych z Czang Kai-szekiem. Zmusiło to Czang Kai-szeka do wydania rozkazu zaprzestania ognia i do zwołania politycznej konferencji konsultatywnej wszystkich partii, na której sformułowano rezolucje w sprawie osiągnięcia pokoju, demokracji i jedności, rezolucje, w których uchwaleniu brali udział przedstawiciele rządu kuomintangowskiego. Wszystkie te kroki partia komunistyczna poczyniła w myśl żądań szerokich mas ludowych, pragnących pokoju, demokracji i jedności kraju.

Wobec lego, że Komunistyczna Partia Chin prowadziła w tej zaciętej walce stanowczą, konsekwentną i słuszną politykę, Czang Kai-szek natomiast i jego mocodawcy - imperialiści amerykańscy - niejednokrotnie wykazywali wiarołomstwo i obłudę, domagając się z jednej strony "pośrednictwa" w konflikcie, z drugiej zaś-aktywnie przygotowując wojnę domową, szerokie masy ludowe pozbyły się wszelkich złudzeń co do imperializmu amerykańskiego i reakcyjnej kliki Czang Kai-szeka. Toteż, kiedy imperialiści amerykańscy i reakcyjna klika kuomintangowska Czang Kai-szeka, uważając, że zakończyli już przygotowania do wojny domowej na wielką skalę, rozpoczęli antyludową kontrrewolucyjną wojnę domową, okazali się politycznie izolowani i utracili zaufanie całego narodu chińskiego.

W początkach lipca 1946 roku, korzystając z wydatnej pomocy Ameryki, Czang Kai-szek, mimo sprzeciwu narodu chińskiego i demokratycznej opinii światowej, rozpoczął na skalę niespotykaną jeszcze w dziejach Chin wojnę domową przeciwko armii ludowo - wyzwoleńczej. Początkowo sytuacja narodu chińskiego w tej wojnie była bardzo poważna. Jedno z największych w świecie mocarstw imperialistycznych udzielało pełnego poparcia największej w świecie grupie zdrajców - blokowi Czang Kai-szeka, który dysponował w owym czasie armią liczącą 4 300 tysięcy żołnierzy, armią wyposażoną w amerykańskie samoloty, artylerię, czołgi, nowoczesny sprzęt techniczny i inne materiały wojenne, wartości 6 miliardów dolarów amerykańskich. Pod władzą Czang Kai-szeka znajdowało się terytorium z 300-milionową ludnością. Miał on w swym ręku najważniejsze miasta kraju, bogate zasoby, nowoczesny przemysł i nowoczesne środki łączności. Liczebność sił zbrojnych armii ludowo - wyzwoleńczej stanowiła mniej niż trzecią część liczebności wojsk kuomintangowskich. Jeszcze większa była przewaga wojsk Kuomintangu pod względem uzbrojenia i ekwipunku. Ludność terenów wyzwolonych stanowiła mniej niż trzecia część ludności obszarów znajdujących się pod panowaniem Czang Kai-szeka. Układ sił dwóch stron wojujących świadczył dobitnie, że armia ludowo - wyzwoleńcza pod każdym względem ustępowała armii Czang Kai-szeka. Armia ludowo - wyzwoleńcza miała nad armią Czang Kai-szeka tylko przewagę polityczną. Siła jej płynęła z więzi z narodem. Zdając sobie sprawę ze swej przewagi militarnej, Czang Kai-szek na Samym początku wojny zaryzykował i rzucił do szerokiej ofensywy przeciwko wyzwolonym terenom północno-wschodnich, środkowych, wschodnich i północnych Chin 1 800 tysięcy żołnierzy swej armii regularnej, licząc, że jednym uderzeniem zniszczy armię ludowo-wyzwoleńczą. Ale, jak stwierdził towarzysz Mao Tse-tung:

"Na podstawie nauki marksizmu - leninizmu Komunistyczna Partia Chin trzeźwo oceniła sytuację międzynarodową i wewnętrzną i doszła do wniosku, że wszystkie ataki reakcjonistów w kraju i za granicą nie tylko powinny, ale i mogą być odparte" oraz że "przewaga militarna wroga jest tylko zjawiskiem chwilowym, czynnikiem chwilowym; chwilowym czynnikiem jest również pomoc imperializmu amerykańskiego...

Natomiast antynarodowy charakter wojny prowadzonej przez Czang Kai-szeka oraz poparcie lub opór narodu - są czynnikami stałymi. Pod tym względem armia ludowo-wyzwoleńcza ma przewagę. Patriotyczna, sprawiedliwa i rewolucyjna wojna, którą prowadzi armia ludowo-wyzwoleńcza, będzie się cieszyła niewątpliwie poparciem całego narodu naszego kraju. Stanowi to polityczną podstawę zwycięstwa nad Czang Kai-szekiem".

Bieg wojny oraz jej wynik całkowicie potwierdziły słuszność tej analizy towarzysza Mao Tse-tunga.

Zgodnie z naukową analizą i wnioskami towarzysza Mao Tse-tunga, Komunistyczna Partia Chin i armia ludowo - wyzwoleńcza zespoliły się ściśle z szerokimi masami ludowymi zarówno na terenach wyzwolonych, jak i w całym kraju, w celu udzielenia materialnego i moralnego poparcia w tej ludowo - rewolucyjnej wojnie na wielką skalę. Jednocześnie zaś nieugięcie realizowały one wytyczne towarzysza Mao Tse-tunga w dziedzinie polityki wojennej, dotyczące koncentrowania przeważających sił, aby rozbijać poszczególne jednostki nieprzyjacielskie, jedną po drugiej. Jednocześnie w armii prowadzorfo rewolucyjną pracę polityczną, mającą na celu zapewnienie więzi z masami ludowymi, więzi między oficerami i żołnierzami. Starano się również doprowadzić do rozkładu wojsk nieprzyjacielskich i wychować jeńców wojennych w nowym duchu. W ten sposób mogliśmy stopniowo osłabiać wojska kuomintangowskie, zwiększać siły, własnych wojsk i zaopatrywać się w broń zdobytą na oddziałach kuomintan-gowskich w toku wojny ludowo - wyzwoleńczej. W początkowym okresie wojny, kiedy Czang Kai-szek rozpoczął ofensywę generalną i wkroczył na niektóre nasze tereny wyzwolone, armia ludowo - wyzwoleńcza - aczkolwiek utraciliśmy wiele miast i rozłegłe rejony wiejskie- likwidowała miesięcznie przeciętnie 8 brygad kuomintangowskich. Po upływie 8 miesięcy, wobec znacznego osłabienia swych sił, Czang Kai-szek musiał zrezygnować z generalnej ofensywy; mógł on realizować tylko tzw. "ofensywę na punkty kluczowe" w prowincjach Szantung i północny Szensi, które były flankami frontu wojny domowej. Czang Kai-szek rzucił do ofensywy przeciwko wyzwolonym okręgom ,w prowincji Szantung około 60 brygad, czyli około trzeciej części ogółu swych sił, biorących udział w generalnej ofensywie. Siły wroga, nacierające na wyzwolone rejony prowincji północny Szensi, były dziesięciokrotnie liczniejsze niż siły armii ludowo - wyzwoleńczej.

Mimo to jednak dzięki zastosowaniu w każdej operacji bojowej właściwej strategii, polegającej na koncentrowaniu znacznie przeważających sił w celu zniszczenia poszczególnych jednostek nieprzyjacielskich (nie uważając przy tym obrony miast i osiedli za główny cel), armia ludowo-wyzwoleńcza potrafiła nie tylko szybko sparaliżować taktykę ofensywy Czang Kai-szeka "na punkty kluczowe", ale przejść na tym etapie wojny do kontrofensywy na froncie północno-wschodnim i północnym. W ciągu pierwszego roku wojny armia ludowo - wyzwoleńcza zniszczyła 97,5 brygady przeciwnika, w sile 1 120 tysięcy żołnierzy i zwiększyła własne jednostki regularne z 1 200 - 1 300 tysięcy do 2 milionów żołnierzy. W związku z tym nastąpił gruntowny przełom w wojnie; zdradziecki blok Czang Kai-szeka, który poniósł ogromne straty w ludziach, zmuszony był przejść od strategicznej ofensywy do strategicznej obrony.

II

Z początkiem drugiego roku wojny armia ludowo - wyzwoleńcza przeszła od strategicznej obrony do strategicznej ofensywy. Był to gruntowny przełom, który zadecydował o losach chińskiej rewolucji ludowej. W tym czasie towarzysz Mao Tse-tung oświadczył: "Jest to punkt zwrotny - od wzrostu do zamierania - 20-letniego kontrrewolucyjnego reżimu Czang Kai-szeka. Jest to również punkt zwrotny - od wzrostu do zamierania - przeszło stuletniego panowania imperializmu w Chinach".

Potężne siły armii ludowo - wyzwoleńczej po rozpoczęciu ofensywy przeciw reakcjonistom Czang Kai-szeka sforsowały rzekę Hoang-ho (Żółta Rzeka) i ruszyły na południe, przełamując system obronny   wojsk   kuomintangowskich, wkraczając do rejonów, znajdujących się pod panowaniem Kuomintangu, wskutek czego linia frontu przesunęła się ku rzece Jangtse. Ofensywa ta udaremniła kontrrewolucyjny plan Czang Kai-szeka, który usiłował przy pomocy wojny domowej opanować wyzwolone tereny. Ofensywa ta przerzuciła płomień rewolucji również na te tereny, w których Czang Kai-szek rozpoczął wojnę domową, i tym samym wstrząsnęła podstawami kuomintan-gowskiego reżimu reakcyjnego, ogarniając cały kraj falą walki ludowo - rewolucyjnej. Likwidując wojska kuomin-tangowskie, armia ludowo - wyzwoleńcza odzyskała równocześnie na rozmaitych odcinkach frontu znaczną część utraconych obszarów, jak np. Chiny Północno - Wschodnie, prowincję Szantung, prowincję północny Szensi i Północne Chiny; rozpoczęła pomyślne natarcie na silnie umocnione przez kuomintangowców miasta, liczące po sto i po kilkaset tysięcy mieszkańców, likwidując w każdej z takich kampanii setki tysięcy żołnierzy kuomintangowskich. Rozbijając wojska kuomintangowskie, armia ludowo-wyzwoleńcza zdobywała w dalszym ciągu wielkie ilości nowoczesnej broni. Wzmacniała ona w ten sposób swe oddziały i tworzyła silne jednostki artyleryjskie i saperskie. Dzięki temu armia ludowo-wyzwoleńcza mogła następnie poprowadzić natarcie na umocnione rejony przeciwnika, w wielkich zaciętych bojach potężnym ogniem złamać system obronny wroga i szybko doprowadzić do końca swe bojowe zadania.

Armia ludowo - wyzwoleńcza uzupełniała swe szeregi głównie jeńcami wojennymi, jak również wielką ilością składających broń żołnierzy kuomintangowskich. Żołnierze ci pochodzili z klas pracujących, i wychowani w nowym duchu, szybko stali się oddanymi i walecznymi żołnierzami armii ludowo - wyzwoleńczej.

W toku tych walk armia ludowo - wyzwoleńcza, jakkolwiek od samego początku wojny toczyła bez chwili spoczynku zaciekłe boje, nie zmniejszała się i nie słabła, jak tego oczekiwali imperialiści amerykańscy i ich szakale, lecz na odwrót - wzmacniała się i szybko wzrastała.

III

W listopadzie roku 1948, prawie 2 i pół roku od chwili, gdy reakcjoniści kuomintangowscy poparci przez imperializm amerykański, rozpoczęli wojnę, w przebiegu jej nastąpiła nowa zasadnicza zmiana: armia ludowo - wyzwoleńcza, po przeprowadzeniu blisko 100 kampanii przeciwko wojskom kuomintangowskim, odniosła ogromne zwycięstwo w zachodnich rejonach prowincji Liaoning na półno-co - wschodzie Chin. W czasie jednej z tych kampanii zostały zlikwidowane wojska reakcjonistów kuomintangowskich na północno - wschodzie Chin. i większa część doborowych oddziałów Czang Kai-szeka uzbrojonych i wyszkolonych bezpośrednio przez imperialistów amerykańskich. Po tych wypadkach armia kuomintangowska straciła swoją przewagę liczebną i zaczęła cofać się przed przeważającymi siłami armii ludowo - wyzwoleńczej. W tym czasie ogólny stan wojsk kuomintangowskich zmniejszył się do 2 900 tysięcy ludzi, podczas gdy liczebność armii ludowo-wyzwoleńczej przekroczyła 3 miliony. Od tego czasu bieg wojny uległ zasadniczej zmianie na terenie całego kraju.

W styczniu roku 1949 armia ludowo - wyzwoleńcza wygrała nową decydującą bitwę w rejonie Suczou, mając przeciwko sobie główne siły wojsk kuomintangowskich na froncie południowym; zlikwidowano przy tym 7 zgrupowań armii, składających się głównie z uzbrojonych przez Amerykanów doborowych wojsk Czang Kai-szeka. Dzięki temu w bezpośrednim zasięgu działania naszych potężnych nacierających sił znalazł się Nankin - stolica zdrajcy Czang Kai-szeka Równocześnie armia ludowo - wyzwoleńcza zdobyła Kalgan, Tientsin i inne miasta na froncie północnym, w drodze pokojowej wyzwoliła Pekin i rozbiła wojska kuomintangowskie w Chinach Północnych. W ten sposób, po zwycięstwie w rejonie Zachodni Liaoning - Mukden, Huai-hai (Suczou - Pengpu) i w kampaniach w rejonie Pekin - Tientsin, zwycięstwo rewolucji chińskiej w całym kraju było zapewnione.

W tym czasie na południe od rzeki Jangtse Tesztki wojsk kontrrewolucyjnego bloku kuomintangowskiego inspirowane przez imperializm amerykański - sądząc, że uda im się uzyskać w ten sposób chwilę wytchnienia przed nowym natarciem - spróbowały przeszkodzić armii ludowo-wyzwoleńczej w sforsowaniu rzeki Jang-tse.

Zastosowali oni taktykę zwlekania - Czang Kai-śzek chwilowo zeszedł ze sceny i wysunął Li Tsun-jena, który miał prowadzić pertraktacje pokojowe z Komunistyczną Partią Chin. Komunistyczna Partia Chin zgodziła się na pertraktacje z nankińskim rządem kuomintangowskim. Jednakże projekt porozumienia, opracowany przez Komunistyczną Partię Chin wespół z delegatami nankińskiego rządu kuomintangowskiego, został odrzucony przez rząd nankiński. Tym samym został zdemaskowany oszukańczy "pokojowy" manewr imperializmu amerykańskiego.

21 kwietnia 1949 r. armia ludowa wkroczyła do prowincji południowych i północno - zachodnich, aby wyzwolić całe Chiny. Wystarczyło trzech dni, aby padł Nankin - stolica 22-letniego reakcyjnego reżimu kuomintangowców. Od 21 kwietnia do końca grudnia 1949 roku zostały wyzwolone: Hangczou, Wuhan, Sian, Szanghaj, Lanczou, Kanton, Czungking, Czengtu, Kweiang i ktne ważne miasta. Hunan, Sinkiang, Suijuan, Sikang, Junan i inne prowincje i miasta były wyzwolone bez walki.

Reakcyjny reżim zdradzieckiego bloku Czang Kai-szeka przestał istnieć. Jego niedobitki, jak szczury z tonącego okrętu, uciekły na wyspę Taiwan, pozostającą pod ochroną amerykańskich sił zbrojnych.

W roku 1950 armia ludowo - wyzwoleńcza wyzwoliła wyspę Hainan, archipelag Czusan i rozpoczęła zwycięski pochód w Tybecie. W maju roku 1951 Centralny Rząd Ludowy podpisał porozumienie z delegatami lokalnego rządu tybetańskiego w sprawie środków pokojowego wyzwolenia Tybetu. Obecnie poza wyspą Taiwan wyzwolone są całe Chiny.

IV

W toku blisko czteroletniej wojny wojska kuomintangowskie straciły 8 070 000 żołnierzy, armia ludowo-wyzwoleńcza pozyskała ponad 1770 000 żołnierzy, którzy zbuntowali się, przeszli na stronę armii ludowo - wyzwoleńczej i zgodzili się wstąpić do jej szeregów. Wojska kuomintangowskię straciły 1 668 wyższych oficerów, zabitych i wziętych do niewoli, 50 tys. dział, ponad 300 000 karabinów maszynowych, przeszło 1 000 człogów i samochodów pancernych, ponad 20 000 samochodów i znaczną ilość broni i amunicji. Jest rzeczą oczywistą, że takie rezultaty poważnie zaniepokoiły, imperializm amerykański.

Fakt, że Czang ftai-szek, pies łańcuchowy imperializmu amerykańskiego, poniósł tak druzgocącą klęskę, nie jest przypadkowy. Jest to nieunikniony koniec wszystkich reakcjonistów, którzy nie uwzględniają woli i siły narodu, jest to nieunikniony koniec wszystkich awanturników, którzy widzą jedynie chwilową, sztucznie rozdmuchaną siłę swych armii, nie dostrzegają swej własnej izolacji politycznej i dlatego działają wbrew woli narodu. Jest to wyrok, który" historia od dawna już wydała na 22-letni krwawy reakcyjny reżim Czang Kai-szeka i przeszło stuletni reakcyjny reżim imperialistów w Chinach.

Jednakże wojna wyzwoleńcza narodu chińskiego nie zakończyła się jeszcze całkowicie, ponieważ, jak mówiliśmy wyżej, nie wyzwolona jest jeszcze prowincja Taiwan, stanowiąca część terytorium Chińskiej Republiki Ludowej. W czerwcu 1950 roku agresorzy amerykańscy proklamowali swą kontrolę zbrojną nad naszym Taiwanem i jednocześnie rozpoczęli bestialską interwencję zbrojną przeciw Korei. Interwencja w Korei jest takim samym barbarzyńskim, haniebnym aktem agresji, jakim było w roku 1931 okupowanie Chin Północno - Wschodnich przez imperializm japoński. Nie ulega wątpliwości, że bohaterski naród chiński wyzwoli Taiwan z jarzma imperializmu amerykańskiego i umożliwi 6 700 000 swych współobywateli na Taiwanie powrót do macierzy.

W rzeczywistości amerykańska agresja imperialistyczna przeciwko Taiwanowi jest jedynie częścią amerykańskiego planu agresji zbrojnej przeciwko naszemu krajowi. Istotnym celem amerykańskiej agresji przeciw Korei jest zagrożenie naszych rejonów północno - wschodnich lub innych obszarów naszego kraju, do których agresywna armia amerykańska będzie mogła wtargnąć z Korei, podobnie, jak to czynili dawniej imperialiści japońscy. W październiku 1950 r. agresywna armia amerykańska w Korei w szaleńczym pochodzie doszła do granic naszego kraju, do brzegów rzeki Jalu i okolic rzeki Tumeń. Samoloty amerykańskie bombardowały i ostrzeliwały nasze granice północno-wschodnie, skutkiem czego nasi obywatele ponieśli ciężkie straty. W obliczu poważnego niebezpieczeństwa naród nasz nie mógł pozostać bierny wobec agresji amerykańskiej i musiał udzielić pomocy Korei przez posłanie oddziałów ochotniczych, musiał bronić naszych domów i naszego kraju i stanąć do walki ramię przy ramieniu z koreańską armią ludową przeciwko agresorom.

Oddziały naszych ochotników wykazują niezwykłe bohaterstwo i męstwo na frontach walki przeciwko agresji w Korei. Mimo ogromnej przewagi agresorów amerykańskich w samolotach, czołgach i artylerii, mimo trudności wywołanych bestialskimi nalotami samolotów amerykańskich, ochotnicy chińscy i koreańska armia ludowa od chwili gdy 25 października 1950 roku rozpoczęły wspólną walkę przeciwko amerykańskim imperialistom, wygrali wielkie bitwy w pięciu kampaniach. Od tej chwili do 3 czerwca 1951 roku koreańska armia ludowa i ochotnicy chińscy unicestwili przeszło 193 000 żołnierzy nieprzyjacielskich, w tym 98 000 żołnierzy agresywnej armii amerykańskiej.

Pierwotny awanturniczy plan agresorów amerykańskich, mających zamiar okupować Koreę Północną i wtargnąć do północno - wschodnich rejonów naszego kraj u, został udaremniony i Mac Arthur, ten osławiony arcy zbrodniarz wśród agresorów amerykańskich na Wschodzie, skutkiem poniesionej klęski, został odwołany. W tej sytuacji amerykańska armia agresywna nie ma innego wyjścia, jak wycofanie się z Korei. Nie ulega wątpliwości, że bohaterski naród chiński będzie pomagał narodowi koreańskiemu w likwidowaniu agresji, tak, by zagwarantować bezpieczeństwo północno - wschodnich granic Chin. To chlubne zadanie będzie wykonane.

Zwycięstwo w chińskiej wojnie ludowo - wyzwoleńczej zmieniło losy narodu chińskiego i jego pozycje na arenie międzynarodowej. Naród chiński ze wszech sił umacnia obronę narodową i nie pozwoli agresorom imperialistycznym dokonywać na terytorium chińskim nikczemnych aktów, jakich dopuszczali się oni w ciągu stu z g6rą minionych lat. Naród chiński zmusi obce rządy, by szanowały jego suwerenność i integralność terytorialną, nie będzie tolerował ani okupacji Taiwanu i Korei przez imperialistów amerykańskich, ani ich zamiarów podpisania separatystycznego pokoju z Japonią, ani też okupacji wojskowej i remilitaryzacji Japonii. Dziś szczególnie imperialiści amerykańscy powinni przypomnieć sobie, jak uzbrojony przez nich i pozostający pod ich dowództwem Czang Kai-szek poniósł całkowitą klęskę z- rąk narodu chińskiego i chińskiej armii ludowo - wyzwoleńczej. Ponieważ imperialiści amerykańscy nie wyciągnęli jeszcze właściwych wniosków, naród chiński bezwzględnie postara się o to, by każdy awanturnik, który pójdzie za przykładem Czang Kai-szeka, skończył tak samo niesławnie, jak Czang Kai-szek.