Per Ake Westerlund

Lenin, dyktator?

W momencie uniesienia, kiedy oddziały USA zdobyły 10 kwietnia zeszłego roku, minister wojny Donald Rumsfeld ogłosił, że „Saddam Hussein właśnie zasilił grono zbrodniczych i upadłych dyktatorów takich jak Hitler, Stalin, Lenin, Ceausescu”. 80 lat po śmierci Lenina światowe klasy panujące nadal starają się ukazywać go jako jednego z najbardziej przerażających dyktatorów. Per Ake Westerlund przygląda się przyczynom takiego stanu rzeczy.

Lenin umarł 80 [tekst pochodzi z 1994 roku – przyp. tłum.] lat temu 21 stycznia 1924, jednak już pod koniec 1922 roku był poważnie chory, coraz bardziej oddalał się od polityki. Już od jego śmierci rządzące klasy panujące usiłowały zdyskredytować wodza rewolucji. Ich obawa przed Rosyjską Rewolucją, przed „dziesięcioma dniami, które wstrząsnęły światem” spowodowała, że zaczęli używać „najbardziej brutalnych złośliwości, najwścieklejszej nienawiści i niegodziwych kampanii”, aby ośmieszyć rewolucję. Nigdy wcześniej i później kapitaliści nie byli bliżej utraty swojej władzy i wpływów niż w okresie 1917-20.

Kampanie antyleninowskie mają na celu zastraszenie robotników i studentów, tak, aby trzymali się z daleka od rewolucyjnych idei i walki klasowej. Dla współczesnych socjalistów jest niezbędne, aby obalić kłamstwa i mity dyskredytujące Lenina i Rosyjska Rewolucję.

Linia ciągła łącząca Lenina z Józefem Stalinem, Leonidem Breżniewe, i Michaiłem Gorbaczowem jest najprawdopodobniej największym fałszerstwem w historii. Publikacje w rodzaju Czarnej Księgi Komunizmu: zbrodnie, terror, represje autorstwa Stephane Courtois, Nicolas Werth, Jean-Louis Panne, Andrzeja Paczkowskiego, Karela Bartoska, Jean-Louis Margolin (Harvard University Press, 1999) nie mówią nic o polityce bolszewików rządzonych przez Lenina albo o pierwszych decyzjach pojętych po Rewolucji Październikowej. Ukrywają ogromne walki zaczęte w 1920 roku przez samego Lenina w celu powstrzymania stalinizmu. Nie mogą wyjaśnić jednej strony postępowania Stalina rozpoczętego w latach 30-tych przeciw wszystkim związanym z Leninem rewolucjonistom.

Jedynym historykiem, który rozróżnił Lenina od Stalina był E.H. Carr, który określił rząd Lenina jako jedyny, który nawoływał klasę robotniczą, aby brała aktywną rolę w życiu partii i w gospodarce. Demokracja i ustanowienie praw pracowniczych było kompletnie sprzeczne z dyktatorskimi rządami Stalina: robotnicza kontrola, rady, które powstały po Październiku 1917. Prawa pracownicze zawierały również prawo do strajków. Ustanowienie komitetów fabrycznych było popierane przez rząd. Bolszewicy nie zwalczali innych partii, ani tym bardziej partii burżuazyjnych, dopóki te nie zaczęły militarnej walki przeciw nim. Jedyną organizacją zwalczaną przez partię bolszewicką była proto-faszystowska organizacja czarosecińców specjalizująca się w zwalczaniu radykałów i pogromach Żydów.

Kontrrewolucja Stalina.

Rząd bolszewicki był najbardziej postępowym rządem na świecie. Możemy się o tym przekonać czytając ich pierwsze dekrety. Zawierały one zupełnie nowe prawa: prawa dla kobiet, prawo do rozwodu i aborcji. Antysemityzm i rasizm były niezgodne z prawem. Podbite narody uzyskały prawo decydowania o własnym losie. Rosja radziecka była pierwszym państwem tworzącym nowy socjalistyczny porządek, mimo straszliwego stanu gospodarki. Leninowski Związek Sowiecki wraz z jego politycznym programem został zniszczony przez stalinizm. Dojście do władzy stalinowskiej biurokracji oznaczało kontrrewolucję w każdym zakresie, od narodowej gospodarki zaczynając. Prawa robotnicze, prawa kobiet zostały zniszczone. Zamiast obumierania aparatu państwa robotniczego, co zakładał  Lenin, ów aparat przybrał formę ogromnej machiny policyjno-militarnej. Stalinizm był nacjonalistyczną dyktaturą pasożytującą na organizmie gospodarki planowanej.

Stalinizm nie było nieuniknionym rezultatem rewolucji robotniczej, ale przyczyną izolacji rewolucji – szczególnie upadku rewolucji niemieckiej z lat 1918-23, a także gospodarczego zacofania Rosji. Stalinizm nie mógłby zdobyć władzy bez politycznej kontrrewolucji. Czystka polityczna z lat 1936-38 nie była ślepą akcją, ale odpowiedzią biurokracji na wzrost opozycji wobec niej. Głównym oskarżonym był sprzymierzeniec Lenina z 1917 roku, Lew Trocki, a także jego zwolennicy (uwięzieni i rozstrzelani z rozkazu Stalina). Trocki, który obronił leninowski program bolszewików został wydalony ze Związku Radzieckiego w 1929 roku i zamordowany przez wynajętego mordercę Ramona Mercadera (agent GPU) w Meksyku w 1940 roku. Trocki był największym wrogiem stalinowskiego reżimu, ponieważ to on przewodził rewolucji u boku Lenina, to on zdemaskował stalinowski terror i tylko on opracował program walki i pokonania stalinizmu i przywrócenia pracowniczej demokracji.

Burżuazyjni politycy i socjaldemokraci na Zachodzie również atakują Trockiego jako rewolucyjnego przywódcę. Zdają sobie sprawę, że jego idee nie były wymierzone tylko w Stalina, ale również w kapitalistów. Podczas procesów moskiewskich w 1936 roku rząd norweski nie pozwolił Trockiemu publikować żadnych pism politycznych, ani własnej obrony. Kiedy w 1943 roku Stalin zamknął Komintern (powstały w 1918, aby kierować rewolucyjnymi partiami na świecie), aby doprowadzić do porozumienia z Wielką Brytania i USA. “New York Times” stwierdził wtedy, że Stalin ostatecznie porzucił trockistowską ideę światowej rewolucji.

Były stalinowski szpieg Leopold Trepper napisał później:

Ale kto protestował przeciw temu? Kto wyraził publicznie swoje oburzenie? Tylko trockiści mogą być z tego dumni, że jako jedyni potępiali te czyny. Idąc za przykładem swojego przywódcy, który stawiał opór do końca życia, walczyli ze stalinizmem aż do śmierci i byli jedynymi, którzy się tego podjęli... Dzisiaj tylko trockiści mają prawo oskarżać tych, którzy byli wtedy pośród wilków (Wielka Gra, 1977).

Możemy zestawić wspomnienia Treppera ze słowami Winstona Churchilla, który nazwał Stalina w 1950 roku „wybitnym mężem stanu”.

Przed stalinowską polityczną kontrrewolucją, przywództwo partii nie odeszło od swych pierwotnych założeń. Podstawowym założeniem ich działania było prowadzić walkę klasową na skale międzynarodową. Dopuszczali możliwość kompromisu, albo nawet cofnięcia się w tył, kiedy wymagała tego sytuacja.

Stalinizm zbudował zupełnie nowy system polityczny, którego powstanie związane było z masowym głodem. Stalinowskie społeczeństwo było przedstawiane jako ideał socjalizmu, marzenie świata. Dyktatura została zaprowadzona nie tylko w ZSRR, ale w całym międzynarodowym ruchu komunistycznym. Sytuacja ta nie uległa zmianie nawet w szczytowym punkcie rozwoju państw stalinowskich w latach 50-tych i 60-tych. Główne założenia partii bolszewickiej zostały porzucone w latach 20-tych i 30-tych.

W pracach teoretycznych stalinizm trzymał się idei rewolucji. Marks i Lenin zostali przemienieni w religijne ikony, które służyły reżimowi za tło ideologiczne. Biurokracja chciała wykorzystać atrakcyjność idei rewolucji do własnych celów. Rezultatem była dyskredytacja wielu aspektów marksizmu-leninizmu w oczach klasy robotniczej. „Leninizm” stał się sloganem bez treści klasowej używanym przez pasożytniczą dyktaturę.

Stalinowska falsyfikacja leninizmu i marksizmu została zaakceptowana bez problemów czy wątpliwości przez socjaldemokrację i światowe klasy panujące. Wszyscy oni czerpali korzyści z ukrywania prawdziwych założeń Lenina. Trocki i jego zwolennicy bronili politycznego dziedzictwa Lenina i byli w opozycji do kultu jego osoby. W przeciwieństwie do powierzchownego krytycyzmu polityków Zachodu, Trocki posiadał oparty na klasowej analizie program walki ze stalinizmem. Dla przykładu, Trocki ostrzegał przed militarnym wzrostem ZSRR, chaotyczną i przeprowadzona na siłę kolektywizacją rolnictwa w latach 1929-33 (w czasie, kiedy wielu antyleninowskich propagandystów twierdziło, że to właśnie Lenin domagał się szybkiej kolektywizacji).

W książce Zdradzona Rewolucja napisanej w 1936 roku Trocki wyjaśniał szczegółowo dlaczego polityka Stalina była przeciwna polityce Lenina w oparciu o zmiany kulturowe, politykę rodzinną, rolnictwo, przemysł, demokrację i prawa narodowe, etc. Stalinizm zaprzeczył wszystkim metodom i praktykom działania bolszewików podczas wielu wystąpień niepodległościowych klasy robotniczej: podczas chińskiej rewolucji (1925-27), walki przeciwko faszyzmowi w Niemczech, w czasie rewolucji hiszpańskiej, a także w wielu innych przełomowych walkach klasowych. Współcześni antyleninowscy komentatorzy, podkreślający „nierealność” rewolucyjnej walki wykorzystują stalinizm przeciw Leninowi i Trockiemu.

1917: co zostało osiągnięte?

Rewolucja w lutym 1917 obaliła autorytarny reżim carski. Rząd Tymczasowy, który ukonstytuował się po upadku caratu kontynuował politykę, która doprowadziła do kolejnej rewolucji. Pierwsza wojna światowa nie została zakończona. Ucisk narodowy nie zmalał, w miastach zaczęło brakować żywności, wybory do dumy nie odbyły się, zwiększyły się represje wobec ruchu robotniczego i bezrolnych chłopów. Rozwój tych czynników przyczynił się do wzrostu masowego poparcia dla bolszewików, a konsekwencji do Rewolucji Październikowej.

W czasie, kiedy Rumsfeld i ska używają sloganów antykomunistycznych, publikacje w rodzaju Czarnej Księgi Komunizmu mają dostarczyć historycznych dowodów dla oszczerstw Rumsfelda. Nicolas Werth, autor rozdziału poświęconego bolszewikom, nie napisał nic o ich polityce w czasie rewolucji. Lakonicznie obiega dekrety o pokoju i ziemi dla chłopów i opisuje Drugi Kongres Rad, który zatwierdził rząd Lenina.

Wtedy to właśnie zatwierdzono polityczne żądania biednych, jakie wysuwali od lutego i które sami zaczęli wprowadzać w życie – redystrybucję ziemi obszarniczej. To właśnie bolszewicy, którzy przejęli hasło „ziemi dla chłopów” od eserowców – ziemia dla 100 milionów chłopów i bezrolnych (eserowcy mieli szerokie poparcie chłopstwa w 1917, kiedy wysunęli to klasowe hasło. Lewica eserowców poparła rząd radziecki). Trzydzieści tysięcy obszarników zostało wywłaszczonych bez rekompensat.

Bolszewicki dekret w sprawie pokoju był historyczną koniecznością wyczekiwaną przez miliony żołnierzy i ich rodziny od trzech lat. Przyczynienie się rewolucji w Rosji i rok później w Niemczech do zakończenia pierwszej wojny światowej (listopad 1918) jest całkowicie przemilczane przez kłamliwe kampanie przeciwko Leninowi i rewolucji.

Wert w Czarnej Księdze pisze, ze bolszewicy wydawali się apelować do nie-rosyjskich narodów, aby wyzwoliły same siebie. I rzeczywiście rząd radziecki przyznał każdemu narodowi równe prawa i prawo do suwerenności, broniąc prawa wszystkich narodów do samookreślenia, w tym również prawa do własnego państwa, i do zniesienia wszystkich narodowych i religijnych przywilejów.

Postanowienie zniesienia kary śmierci w armii i zakaz propagowania rasizmu pokazujące prawdziwe oblicze władzy robotniczej nie zostało uwzględnione w Czarnej Księdze. Tak samo nic nie wspomniano o Rosji Sowieckiej jako pierwszym kraju, gdzie zalegalizowano aborcję i rozwody. Zupełnie nowe były prawa dla organizacji robotniczych i zwykłych ludzi, którzy mogli korzystać z wolności druku i prasy. Możliwość krytyki mogła być nawet wyrażana na ulicy, na co jest dużo dowodów.

[...]

Na trzecim kongresie rad, pierwszym po listopadzie 1917, bolszewicka większość znacznie wzrosła. Nowy komitet wykonawczy został wybrany i składał się z 160 bolszewików i 125 lewicowych eserowców. Było tam również reprezentowane 6 innych partii, wraz z dwoma liderami mienszewików. Demokracja radziecka rozprzestrzeniała się na każdy region i wioskę, gdzie robotnicy i chłopi ustanawiali organy nowej władzy, lokalne rady robotniczo-chłopskie, które obaliły stary porządek. Przepisy radzieckie były tak skonstruowane, że pewne niewielkie wcześniej uprzywilejowane grupy zostały pozbawione prawa głosu: ci, którzy czerpali zyski lub utrzymywali się z wyzysku innych, zakonnicy i księża, a także kryminaliści. Można to porównać z położeniem większości robotników z innych państw europejskich tamtych czasów, którzy nie posiadali praw związkowych i prawa do głosu.

Lenin wyjaśniał historyczną konieczność rewolucji:

Rząd radziecki jest pierwszym na świecie (dokładniej drugim, pierwszym była Komunia Paryska z 1871 roku) rekrutującym się z pośród zwykłych ludzi, w szczególności z ludzi wyzyskiwanych. Ludzie pracy są odgrodzeni od uczestnictwa w parlamencie burżuazyjnym (nigdy nie decydują o ważnych sprawach za panowania demokracji burżuazyjnej, która jest sterowana przez giełdy i banki) tysiącem przeszkód, tak, więc robotnicy zdają sobie sprawę, że parlamenty burżuazyjne są instytucjami obcymi wobec nich, instrumentami ucisku, instytucjami wrogiej klasy, wyzyskującej ich mniejszości.

Włodzimierz Uljanow zawsze posiadał internacjonalistyczną perspektywę. Zawsze ostrzegał przed innych przed wykorzystywaniem doświadczenia rosyjskiego jako modelu uniwersalnego, możliwego do zastosowania wszędzie:

Demokracja proletariacka, której jednym z rodzajów jest rząd radziecki, przyczyniła się w niesłychanie do rozwoju demokracji dla zdecydowanej większości ludności, dla wyzyskiwanych i ludzi pracy”.” Musi być wiadome, że kwestia odebrania prawa wyborczego wyzyskiwaczom jest czysto rosyjską kwestią i nie jest generalnie związana z dyktaturą proletariatu (Rewolucja proletariacka a renegat Kautsky, 1918).

Lenin zauważył, że zwycięstwo klasy pracowniczej „w choć jednym wysokorozwiniętym kraju” zmieni rolę rosyjskiej rewolucji:

Rosja przestanie być uważana za model i znowu będzie uważana za kraj zacofany (w radzieckim i socjalistycznym sensie) (Dziecięca choroba „lewicowości” w komunizmie, 1920).

„Krucjata” antyradziecka

W Piotrogrodzie przedstawiciele robotników przejęli władzę w listopadzie prawie bez rozlewu krwi. Bolszewicy byli bardzo wyrozumiali dla swoich wrogów. W Moskwie generałowie, którzy usiłowali zatrzymać działania robotników za pomocą armii, nie zostali aresztowani, jeżeli przyrzekli, że więcej tego robić nie będą.

Victor Serge zauważył w książce One Year of the Russian Revolution (1930), że wrogowie rosyjskiej rewolucji uważali, że przeciw bolszewikom można stosować wszelkie sposoby walki. Najpierw liczyli, że można siłą obalić nowy rząd powstały po listopadzie. Kiedy to nie pomogło, zaczęli podżegać do powstań i sabotażu, dopóki nie zorganizowano kontrrewolucyjnych armii „Białych”.

Państwa podbite – kraje nadbałtycki, Finlandia, Ukraina etc., były pod bezpośrednim panowaniem Rządu Tymczasowego powstałego w lutym 1917 roku. Możliwość samostanowienia narodów pod rewolucji, burżuazja pojmowała nie jako możliwość swobodnego rozwoju niezależnego państwa, ale jako możliwość pójścia w ślady imperialistów w zwalczaniu rewolucyjnego rządu. Na Ukrainie armia niemiecka wyraziła swoją wdzięczność przez zakazanie działalności tamtejszego parlamentu, który zaprosił Niemców na Ukrainę. Wszelkie prawa ustanowione przez władzę radziecką zostały skasowane, dopóki bolszewicy nie przejęli władzy ponownie.

Szwedzki antyleninowski pisarz Staffan Skott nieumyślnie udowadnia, że wolnościowy charakter rewolucji został później zniszczony przez Stalina:” Za panowania cara, języki ukraiński i białoruski nie były dozwolone. Po rewolucji niezależna kultura obu tych krajów zaczęła się szybko rozwijać (literatura, teatr, prasa i sztuka). Stalin nie chciał jednak, aby „wolność” poszła za daleko i nie przerodziła się w prawdziwą wolność obu narodów. Po latach 30-tych nie pozostało wiele ukraińskiej i białoruskiej literatury – prawie wszyscy pisarze i artyści zostali rozstrzelani, bądź umieszczeni w obozach”.

Aby ukazać izolację zwolenników Lenina na scenie politycznej, Werth pisze w Czarnej Księdze, że po rewolucji jedynie lewica eserowska współpracowała z bolszewikami, Ale powinien jednak dodać, że pod koniec 1917 roku nie było realnej opozycji, która byłaby zdolna utworzyć rząd. Ofiary przemocy kontrrewolucjonistów również pokazują prawdziwe zamiary bolszewików. Gdyby celem Lenina była wojna domowa, co sugeruje Czarna Księga i inne tego typu prace, dlaczego więc wybuchła ona dopiero w drugiej połowie 1918 roku?

W pierwszej połowie 1918 roku zostało zabitych 22 ludzi przez stronę radziecką – mniej niż w Teksasie za urzędowania G.W. Busha. Pokojowa polityka nadal była podstawą działania nowego rządu. Nadal odbywały się debaty między bolszewikami a zwolennikami innych kierunków politycznych.

Jednak carska generalicja, burżuazja rosyjska i światowa były przekonane, że trzeba użyć siły militarnej do zdławienia rewolucji. Wojna domowa w Finlandii, która wybuchła na wiosnę 1918 roku, gdzie po zakończeniu działań zbrojnych Biali zabili 30,000 robotników i biednych chłopów, ukazuje nam to, co mogłoby stać się w Rosji po wygranej kontrrewolucji. W celu zdławienia i pokonania rosyjskiej rewolucji, alianci szybko podzielili się na dwa przeciwstawne imperialistyczne bloki, które przypominały te z początków wojny (15 milionów ludzi zginęło podczas pierwszej wojny światowej).Przykładowo, brytyjska propaganda wojenna całkowicie przemilczała niemiecka inwazję na Rosję w 1918 roku.

To właśnie Churchill wymyślił w 1919 zwrot „krucjata antysowiecka 14 narodów”. Rząd radziecki został otoczony przez wrogie siły: „Białych” generałów Piotra Krasnowa i Antona Denikina na Południu, Niemców na Zachodzie i czeski korpus na Wschodzie.

Największa inwazja miała miejsce w 1918 roku. Oddziały brytyjskie zajęły port w Murmańsku, w czerwcu północno-zachodnią Rosję. Dwa miesiące później brytyjskie i francuskie wojska kontrolowały już Archangielsk wraz z siłami USA, przybyłymi nieco później. W sierpniu 8,000 Amerykanów i 72,000 Japończyków zajęło Władywostok na dalekim wschodzie. Siły tureckie i niemieckie zdobyły Gruzję, potem oddaną Brytyjczykom pod kontrolę. Gruzja stała się główną bazą armii gen. Denikina. W wojnę wplątana została również Rumunia, Polska, Węgry, Bułgaria i kraje nadbałtyckie.

30 sierpnia 1918 roku bolszewik M. Uricki został zamordowany, Lenin zaczął obawiać się zamachu na swoje życie. Dwa miesiące wcześniej morderca wynajęty przez prawicę eserowców zabił innego bolszewika W. Wołodarskiego, ludowego komisarza ds. prasy w Radzie Piotrogrodzkiej. Wzrastająca żądza krwawego odwetu na bolszewikach została ponownie przeprowadzona w stolicy Azerbejdżanu, Baku. Bolszewicy stracili większość w radzie miasta Baku, kiedy mienszewicy i eserowcy witali brytyjskie oddziały mające „przywrócić demokrację”. W przeciwieństwie do najróżniejszych mitów, bolszewicy pokojowo zrezygnowali w uczestnictwie w radzie. Jednak mimo to zostali aresztowani i rozstrzelani przez brytyjskiego generała W. Thompsona. Realia wojny domowej zatryumfowały nad gotowością bolszewików do zaoferowania innym partiom możliwości zdobycia większościowego poparcia klasy pracowniczej.

„Czerwony terror” ogłoszony przez bolszewików we wrześniu 1918 roku nie miał nic wspólnego z tym, co dzisiaj nazywamy terroryzmem. „Czerwony terror” był zaaprobowany przez społeczeństwo, które domagało się na użycia siły przeciw tym, co występowali przeciw rządowi i władzy rad. Był to środek na obronę rewolucji i praw, jakie ustanowiła ona przeciwko kapitalistycznym wyzyskiwaczom.

Przykłady Finlandii i Azerbejdżanu pokazują nam, do czego byli zdolni kontrrewolucyjni generałowie „Białych” armii, wraz ze swoim „Białym terrorem”. Nawet Werth w Czarnej Księdze musiał przyznać, że w obozach „Białych” panował nastrój wyjątkowo szowinistyczny. „Precz z Żydami i komisarzami” był jednym z haseł, jakich używano przeciw Leninowi i G. Zinowiewowi (stracony podczas procesów moskiewskich w 1936). Bezwzględność wojny domowej na Ukrainie może być wyjaśniona jedynie antysemityzmem kontrrewolucjonistów. Żołnierze „Białych” walczyli pod hasłami: „Ukraina dla Ukraińczyków, precz z bolszewikami i Żydami”, „śmierć dla żydowskich szumowin”. Armia Czerwona rozbiła powstanie Kozaków, którzy byli powiązani z siłami admirała Aleksandra Kołczaka. W Czarnej Księdze możemy przeczytać, że Kozacy byli szczególnie prześladowani, jednak ich intencje były jasne: „My Kozacy jesteśmy przeciw komunistom, komunom (kolektywy rolne) i Żydom”. Werth szacuje, że 150,000 ludzi poniosło śmierć w wyniku antysemickich pogromów kierowanych przez ludzi Denikina w 1919 roku.

Inna alternatywa?

W 1917 roku i w następnych latach w Rosji nie była możliwa „trzecia droga”, między władzą radziecką i militarno-policyjną dyktaturą. Postępowanie mienszewików i eserowców potwierdza tę tezę. Tuż po rozpoczęciu pierwszej wojny światowej większość mienszewickich liderów skapitulowała i przyłączyła się do obozu patriotycznego bądź szowinistycznego, popierających carską Rosję w wojnie imperialistycznej. Kiedy w 1918 roku rady robotnicze postanowily rozwiązać Konstytuantę, obie partie zaczęły negocjacje z Francuzami i Brytyjczykami. We współpracy z partią kadetów (konstytucyjni demokraci), ustanowili nowe zgromadzenie konstytucyjne w Samarze na południowym-zachodzie Rosji w kwietniu 1918 roku pod ochroną korpusu czeskiego. „Nowa” konstytuanta rozwiązała wszystkie rady robotnicze i chłopskie w regonie Samary i podjudzała do masakr zwolenników bolszewików i Żydów. Nawet gazeta konstytuanty zauważyła „epidemię linczów”.

Końcowym argumentem przeciwników Lenina i rewolucji jest stwierdzenie, że „komunizm” zabił 85 milionów ludzi, a arcy antykomunista R.J. Rummel mówi nawet o 110 (!).Stephane Courtois podaje, że 20 milionów ludzi zostało zabitych w ZSRR. W okresie 1918-23 podaje tylko „dziesiątki tysięcy”. Te liczby mogą być porównane z 600,000 zabitych przez USA w Kambodży w latach 70-tych, albo 2 miliony jako rezultat kampanii militarnych w Indonezji w latach 60-tych. Czarna Księga zalicza do ofiar bolszewików wszystkich zabitych w czasie wojny domowej, włączając 150,000 zabitych podczas pogromów organizowanych przez „Białych”. Według V. Serge”a 6,000 ludzi zostało zabitych przez bolszewików w drugiej połowie 1918 roku, mniej niż podczas jednego dnia walki pod Verdun podczas pierwszej wojny światowej.

Courtois podaje liczbę 5 milionów zmarłych jako rezultat głodu w 1922 roku. Rosyjscy komuniści i ich zwolennicy starali się pokazać, że ta katastrofa była wynikiem ekonomicznego embarga i celowej polityki głodzenia Rosji przez państwa zachodnie od 1919 roku. Import i eksport praktycznie nie istniał.

O dziwo antyleninowcy przyznają, że większość zbrodni opisanych w Czarnej Księdze Komunizmu miała miejsce za panowania Stalina i w państwach stalinowskich. To jednak nie pokazuje Courtois i innych antykomunistów w lepszym świetle. Ci panowie nie przestrzegają nas przed stalinizmem, ale przed „postanowieniem zmiany świata w imię wielkiej idei”.

Armia Czerwona zwyciężyła w wojnie domowej, ponieważ masy pracujące poparły bolszewików w imię rewolucji socjalnej. W ciągu sześciu miesięcy istnienia Międzynarodówka Komunistyczna została zasilona milionem nowych członków. Połowa z nich żyła na obszarach dawnego imperium carskiego. Nowe partie komunistyczne, które powstawały w następnych latach, nie miały jednak takiego doświadczenia jak bolszewicy, którzy budowali swoją partię przez dwie dekady walki – rewolucje 1905 roku, lata 1913-14, rewolucję 1917 roku, etc. Upadek rewolucji w innych częściach Europy, przyczynił się do rozwoju stalinizmu.

Nowe pokolenia rewolucyjnych marksistów powinny uczyć się od Lenina i bolszewików jak przygotowywać klasę robotniczą na bliskie kolejne „dziesięć dni, które wstrząsną światem”.

„Socialist Today”, magazyn Partii Socjalistycznej, sekcji CWI w Anglii i Walii .

Tłumaczył P. Sz.