Włodzimierz Majakowski

Z poematu "Włodzimierz Iljicz Lenin"

Znałem robotnika,

                                   był niepiśmienny.         

Nie rozgryzł nawet

                                   A  B  C.

Ale słyszał,

                        jak mówił Lenin,

i

wszystko — wie.

Słyszałem,

            jak odebrali karabinami

                                                           wiosczynę,

obronili,

            wyczyścili

                        na raj

                                   — to chłopa z Sybiru opowieść.

Nigdy nie czylali

                        i nie słyszeli Lenina,

lecz każdy

            był leninowiec.

Widziałem skały —

                                   tam

                                               i krzak nie rośnie.

Tylko

            chmury

                        twarzami upadły na szczyt,

I znaczek leninowski

                        na sto wiorst

radośnie z łachmanów górala

                                    jedynego

kwitł.

Powiedzą —

żem się nad broszką rozczulił

Damy ją

            z kokieterią wpinają zazwyczaj,

To nie broszka —

                        to znaczkiem

                                               przepaliło koszulę

serce

            miłości pełne

                                   dla Iljicza.

Tu cerkiewnych,

                        mistycznych

                                               nie szukaj haczyków,

on nie był

            pomazańcem

                                   łaskawego Boga.

Zwyczajnym ludzkim krokiem,

                                               rękami robotników

 i jego wlasną myślą

                                   przebyta

                                               ta droga.

Rzuć okiem

                        z góry

                                   na Rosję całą --

posiniaczona

                        pręgami rzek,

jak gdyby

            tysiąc rózeg

                                   szalało,

jak gdyby

                        kańczug

                                               ją siekł

Lecz

            głębszym od wody wiosennej

                                                           błękitem

sińce

            Rusi pańszczyzną obitej.

Popatrz się

                        z boku

                                   na Rosję —

gdziekolwiek

                        oko padnie,

uparcie

            pod niebo wyrosły

góry,

            katownie,

kopalnie.

Lecz ciężar katorgi

                                   mniej bolał

niż fabrycznych warsztatów

                                               niewola.

Były kraje

                        bardziej bogate,

bywało też

                        mądrzej i ładniej,

ale więcej boleści

                        niż na tej

nie spotkałem

                        na ziemi żadnej.

O,

            nie każdy

                        przemilczysz policzek.

Rósł krzyk:

                        — „Za ziemię i wolność powstańcie" —

I za bombę

                        buntowniczą,

za rewolwer

                        chwytają

                                   samotni

                                               powstańce.

Ładuj

            w cara

                        nabój

                                   ołowiany!

No, a jeśli

            zmącisz tylko

                                   pył pod kołem?!

Gotujący

                        śmierć carowi

                                               był pojmany

Aleksander

                        Ulianow,

                                   narodowolec.

Cara uśmiercisz —

                                   drugi mu sprosta,

w konkursach tortur

                                   wymyśli więcej.

A Ulianow Aleksander

                                   stracony rostał,

jeden

            ze szlisselburskich

                                   tysięcy.

I siedemnastoletni

                        rzekł wtedy

                                               Iljicz

nad przysięgę

                        wzniesionej dłoni żołnierskiej

                                                                       trwalsze

                                                                                  słowa;

-- Bracie,

            następców

                                   masz w nas

                                                           od tej chwili,

zwyciężymy,

                        lecz drogą pójdziemy

                                                           nową--

Przekład: Franciszek Parecki