Prezentujemy fragment najbardziej znanej książki Stalina. Dotyczy on wojny polsko-bolszewickiej. Trockiści oczywiście bojkotują tą pracę, gdyż Trocki został w niej oczerniony. Tekst ten ukazał się w internecie pierwotnie na antykomunistycznej stronie http://www.pk.bezuprzedzen.pl/ .

J.W. Stalin

KRÓTKI KURS HISTORII WSZECHZWIĄZKOWEJ KOMUNISTYCZNEJ PARTII (BOLSZEWIKÓW)

Rozdział VII
PARTIA BOLSZEWIKÓW W OKRESIE INTERWENCJI ZBROJNEJ PAŃSTW OBCYCH I WOJNY DOMOWEJ (Lata 1918 - 1920)
 

4. Najazd jaśniepanów polskich na Kraj Radziecki. Najście generała Wrangla. Krach planu polskiego. Rozgromienie Wrangla. Koniec interwencji.

Pomimo rozgromienia Kołczaka i Denikina, mimo że Kraj Radziecki coraz bardziej rozszerzał swe terytorium, uwalniając od białych i od interwentów Kraj Północny, Turkiestan, Syberię, Don, Ukrainę itd., mimo, że Ententa musiała znieść blokadę Rosji, państwa Ententy wciąż jeszcze nie chciały się pogodzić z myślą, że Władzy Radzieckiej nie da się pokonać, że to ona odniosła zwycięstwo. Postanowiły więc uczynić jeszcze jedną próbę interwencji przeciwko Krajowi Rad. Tym razem interwenci postanowili wykorzystać, z jednej strony, Piłsudskiego, burżuazyjnego nacjonalistę kontrrewolucyjnego, faktycznego kierownika Państwa Polskiego, z drugiej zaś strony, generała Wrangla, który zebrał na Krymie resztki armii Denikina i zagrażał stąd Zagłębiu Donieckiemu i Ukrainie. Jaśniepańska Polska i Wrangel były to, według wyrażenia Lenina, dwie ręce imperializmu międzynarodowego, usiłującego zadusić Kraj Radziecki.

Polacy mieli następujący plan: zagarnąć część Ukrainy Radzieckiej, leżącą na prawym brzegu Dniepru, zagarnąć Białoruś Radziecką, przywrócić na tych terenach władzę jaśniepanów polskich, rozszerzyć granice Państwa Polskiego "od morza do morza", od Gdańska do Odessy - i w zamian za pomoc udzieloną Polsce przez Wrangla - dopomóc Wranglowi do rozbicia Armii Czerwonej i do przywrócenia w Rosji Radzieckiej władzy obszarników i kapitalistów. Plan ten został zaaprobowany przez państwa Ententy.

Próby Rządu Radzieckiego rozpoczęcia z Polską układów w celu utrzymania pokoju i zapobieżenia wojnie nie dały żadnych wyników. Piłsudski ani myślał o pokoju. Piłsudski chciał wojny. Liczył na to, że znużone w walkach z Kołczakiem i Denikinem wojska czerwone nie będą mogły się ostać przed najazdem wojsk polskich. Skończył się krótkotrwały okres wytchnienia.

W kwietniu 1920 roku wojska polskie wtargnęły na terytorium Ukrainy Radzieckiej i opanowały Kijów. W tym samym czasie Wrangel przeszedł do ofensywy i zaczął zagrażać Zagłębiu Donieckiemu.

W odpowiedzi na napad wojsk polskich, wojska czerwone rozpoczęły kontrofensywę na całym froncie. Uwalniając Kijów i wypędzając jaśniepanów polskich z Ukrainy i Białorusi, wojska czerwone na froncie południowym doszły w swej gwałtownej ofensywie do wrót Lwowa w Galicji, wojska zaś frontu zachodniego zbliżały się do Warszawy. Zanosiło się na zupełną klęskę wojsk jaśniepańskiej Polski. Ale podejrzana działalność Trockiego i jego zwolenników w głównym sztabie Armii Czerwonej zniweczyła jej sukcesy. Z winy Trockiego i Tuchaczewskiego ofensywa czerwonych wojsk na froncie zachodnim w kierunku Warszawy odbywała się w sposób zupełnie niezorganizowany: nie dawano wojskom umocnić zdobytych pozycji, czołowe oddziały wysunięto zbyt daleko naprzód, rezerwy i amunicję pozostawiono zbyt daleko w tyle, wskutek czego czołowym oddziałom brakło amunicji, nie miały one rezerw, linia frontu nieskończenie się wydłużyła i co za tym idzie, ułatwione zostało przerwanie frontu. Wskutek tego, gdy niewielka grupa wojsk polskich przerwała w jednym z punktów nasz front zachodni, wojska nasze, pozostawione bez amunicji, musiały się cofnąć. Co się tyczy wojsk frontu południowego, stojących u wrót Lwowa i wypierających stamtąd Polaków, to smutnej sławy "przewodniczący Rady Wojskowo-Rewolucyjnej" Trocki zabronił tym wojskom zdobywać Lwów i rozkazał im przerzucić armię konną, czyli główną siłę frontu południowego, daleko na północny wschód, na pozór w celu przyjścia z pomocą frontowi zachodniemu, chociaż nie trudno było zrozumieć, że zdobycie Lwowa byłoby jedyną możliwą i najlepszą pomocą dla frontu zachodniego. Ale wycofanie armii konnej z frontu południowego i jej odejście spod Lwowa w rzeczywistości oznaczało odwrót naszych wojsk również na froncie południowym. Tak więc szkodniczy rozkaz Trockiego narzucił naszym wojskom frontu południowego niepojęty i niczym nieuzasadniony odwrót - ku uciesze jaśniepanów polskich. Była to bezpośrednia pomoc, ale nie naszemu frontowi zachodniemu, tylko jaśniepanom polskim i Entencie.

Po kilku dniach ofensywa wojsk polskich została powstrzymana i wojska nasze zaczęły się szykować do nowego kontrataku przeciwko Polakom. Lecz Polska, nie mając sił do kontynuowania wojny i oczekując z trwogą kontrataku czerwonych, zmuszona była zrzec się swych pretensji do zaboru prawobrzeżnej Ukrainy i Białorusi i wołała zawrzeć z Rosją pokój. 20 października 1920 roku zawarty został z Polską traktat pokojowy w Rydze, na mocy którego Polska zachowała Galicję i część Białorusi.

Po zawarciu pokoju z Polską Republika Radziecka postanowiła skończyć z Wranglem. Wrangel otrzymał od Anglików i Francuzów najbardziej nowoczesną broń, samochody pancerne, czołgi, samoloty, amunicję. Posiadał on szturmowe oddziały białogwardzistów, przeważnie oficerskie. Lecz Wrangel nie zdołał zgromadzić wokół desantu, wysadzonego przezeń na Kubaniu i nad Donem, żadnych poważniejszych sił chłopskich i kozackich. Dotarł on jednak do samego Zagłębia Donieckiego zagrażając naszemu okręgowi węglowemu. Sytuacja Władzy Radzieckiej komplikowała się jeszcze i przez to, że Armia Czerwona była w tym czasie bardzo wyczerpana. Czerwonoarmiści mieli odbywać marsze w niezwykle ciężkich warunkach, rozwijając ofensywę przeciwko wojskom Wrangla i jednocześnie gromiąc bandy anarchistów machnowców, którzy pomagali Wranglowi. Lecz mimo przewagi technicznej Wrangla, mimo że Armia Czerwona nie miała czołgów, to jednak zapędziła Wrangla na Półwysep Krymski. W listopadzie 1920 roku wojska czerwone zawładnęły ufortyfikowanymi pozycjami na Perekopie, wdarły się na Krym, rozgromiły wojska Wrangla i wyzwoliły Krym spod władzy białogwardzistów i interwentów. Krym stał się radziecki.

Na krachu wielkomocarstwowych planów Polski i na rozgromieniu Wrangla kończy się okres interwencji. W końcu roku 1920 rozpoczęło się wyzwolenie Zakaukazia spod jarzma burżuazyjnych nacjonalistów mussawatystów w Azerbejdżanie, nacjonalistów mieńszewików w Gruzji, dasznaków w Armenii. Władza Radziecka zwyciężyła w Azerbejdżanie, Armenii i Gruzji. Nie oznaczało to jeszcze zupełnego zakończenia interwencji. Interwencja japońska na Dalekim Wschodzie trwała aż do roku 1922. Ponadto dokonano nowych prób zorganizowania interwencji (ataman Siemionow i baron Ungern na wschodzie, interwencja biało-fińska w Karelii w roku 1921). Lecz najważniejsi wrogowie Kraju Radzieckiego, główne siły interwencji zostały pod koniec 1920 roku rozgromione.

Wojna interwentów cudzoziemskich i białogwardzistów rosyjskich przeciwko Radom zakończyła się zwycięstwem Rad. Republika Radziecka ocaliła swą niezależność państwową, swą wolność. Był to koniec interwencji zbrojnej państw obcych i wojny domowej. Było to historyczne zwycięstwo Władzy Rad.

5. Jak i dlaczego Kraj Radziecki pokonał zjednoczone siły angielsko francusko japońsko polskiej interwencji i burżuazyjno obszarniczo białogwardyjskiej kontrrewolucji w Rosji?

Przeglądając wielką prasę europejską i amerykańską z czasów interwencji można z łatwością stwierdzić, że żaden wybitny pisarz, wojskowy ani cywilny, żaden znawca sztuki wojennej nie wierzył w zwycięstwo Władzy Radzieckiej. Przeciwnie, wszyscy wybitni pisarze, znawcy sztuki wojennej, historycy rewolucyj wszystkich krajów i narodów, tak zwani ludzie nauki wszyscy oni krzyczeli zgodnym chórem, że dni Władzy Radzieckiej są policzone, że klęska Władzy Radzieckiej jest nieunikniona. W swej pewności, że interwencja zwycięży, wychodzili oni z założenia, że Kraj Radziecki nie posiada jeszcze sformowanej Armii Czerwonej, że trzeba ją będzie tworzyć w toku działań wojennych, podczas gdy interwenci i białogwardziści posiadają armię mniej lub bardziej gotową. Wychodzili oni także z założenia, że Armia Czerwona nie posiada doświadczonych kadr wojskowych, ponieważ większość tych kadr odeszła do kontrrewolucji, podczas gdy interwenci i białogwardziści takie kadry posiadają. Wychodzili oni wreszcie z założenia, że armia interwentów i białogwardzistów zajmowała wówczas najbogatsze dzielnice żywnościowe Rosji, podczas gdy Armia Czerwona pozbawiona była takich dzielnic i cierpiała z powodu braku żywności. I rzeczywiście, wszystkie te słabe strony i braki istotnie dawały się odczuwać w oddziałach Armii Czerwonej. Pod tym względem ale tylko pod tym względem panowie interwenci mieli zupełną słuszność.

Czym się więc w takim razie tłumaczy, że Armia Czerwona, posiadająca tyle poważnych braków, zwyciężyła armię interwentów i białogwardzistów, która tych braków nie miała?

1. Armia Czerwona zwyciężyła dlatego, że polityka Władzy Radzieckiej, w imię której Armia Czerwona walczyła, była polityką słuszną, odpowiadająca interesom ludu, że lud uświadamiał sobie i rozumiał tę politykę jako słuszną, jako swoją własną politykę i popierał ją aż do końca.

Bolszewicy wiedzieli, że armia walcząca w imię niesłusznej polityki, w imię polityki nie popieranej przez lud, nie może zwyciężyć. Taką właśnie armią była armia interwentów i białogwardzistów. Armia interwentów i białogwardzistów posiadała wszystko: i starych doświadczonych dowódców, i najnowocześniejsze uzbrojenie, i amunicję, i umundurowanie, i żywność. Brakło jej tylko jednego poparcia i sympatii ludów Rosji, gdyż ludy Rosji nie chciały i nie mogły poprzeć antyludowej polityki interwentów i wielkorządców białogwardyjskich. Toteż sama armia interwentów i białogwardzistów poniosła klęskę.

2. Armia Czerwona zwyciężyła dlatego, że była wierna i bezgranicznie oddana swemu ludowi, za to też lud kochał ją i popierał, jako swoją własną drogą mu armię. Armia Czerwona jest dziecięciem ludu, a skoro armia pozostaje wierna swojemu ludowi, jak wierny syn swej matce, to będzie się cieszyła poparciem ludu i musi zwyciężyć. Armia zaś idąca przeciwko swemu ludowi musi ponieść klęskę.

3. Armia Czerwona zwyciężyła dlatego, że Władzy Radzieckiej udało się wciągnąć całe zaplecze, cały kraj do służenia interesom frontu. Armia pozbawiona mocnego zaplecza, ze wszech miar popierającego front, skazana jest na klęskę. Bolszewicy wiedzieli o tym i właśnie dlatego przekształcili cały kraj w obóz warowny, który zaopatrywał front w broń, amunicję, umundurowanie, żywność, w ludzi.

4. Armia Czerwona zwyciężyła dlatego, że: a) czerwonoarmiści rozumieli cele i zadania wojny i zdawali sobie sprawę z ich słuszności; b) świadomość słuszności celów i zadań wojny wzmacniała w nich ducha dyscypliny i ich zdolność bojową; c) dlatego też masy czerwonoarmistów na każdym kroku ujawniały w walce z wrogami bezprzykładne poświęcenie i niebywałe masowe bohaterstwo.

5. Armia Czerwona zwyciężyła dlatego, że kierowniczym trzonem zaplecza i frontu Armii Czerwonej była partia bolszewików, jednolita przez swą zwartość i zdyscyplinowanie, silna swym duchem rewolucyjnym i gotowością pójścia na wszelkie ofiary w imię zwycięstwa wspólnej sprawy, niezrównana w swej umiejętności organizowania milionowych mas i prawidłowego kierowania nimi w skomplikowanej sytuacji.

Tylko dzięki temu mówił Lenin że partia stała na posterunku, że partia była ściśle zdyscyplinowana oraz ponieważ autorytet partii jednoczył wszystkie resorty i instytucje, i na hasło rzucone przez Komitet Centralny szły jak jeden mąż dziesiątki, setki, tysiące i wreszcie miliony, i tylko dlatego, że poniesiono największe ofiary - tylko dlatego mógł się wydarzyć ten cud, który się wydarzył. Tylko dlatego, mimo dwukrotnej, trzykrotnej i czterokrotnej wyprawy przeciwko nam imperialistów Ententy i imperialistów całego świata, mogliśmy zwyciężyć. (Lenin, IX zjazd RKP(b) Dzieła, wyd. III, t. XXV, str. 96).

6. Armia Czerwona zwyciężyła dlatego, że: a) potrafiła ona wykuć w swych szeregach takich dowódców wojskowych nowego typu, jak Frunze, Woroszyłow, Budionny i inni; b) w szeregach jej walczyli tacy bohaterowie-samorodki, jak Kotowski, Czapajew, Łazo, Szczors, Parchomienko i wielu innych; c) wychowaniem politycznym Armii Czerwonej zajmowali się tacy działacze, jak Lenin, Stalin, Mołotow, Kalinin, Swierdłow, Kaganowicz, Ordżonikidze, Kirow, Kujbyszew, Mikojan, Żdanow, Andrejew, Pietrowski, Jarosławski, Dzierżyński, Szczadenko, Mechlis, Chruszczow, Szwernik, Szkiriatow i inni; d) Armia Czerwona miała w swym składzie tak nieprzeciętnych organizatorów i agitatorów, jak komisarze wojskowi, którzy cementowali swą pracą szeregi czerwonoarmistów, krzewili wśród nich ducha dyscypliny i męstwa bojowego, energicznie szybko i bezlitośnie tępili zdradzieckie czyny poszczególnych osób z dowództwa i, odwrotnie, śmiało i zdecydowanie popierali autorytet i sławę dowódców, partyjnych i niepartyjnych, którzy dowiedli swego oddania Władzy Radzieckiej i potrafili mocną ręką kierować oddziałami Armii Czerwonej.

Bez komisarza wojskowego nie mielibyśmy Armii Czerwonej mówił Lenin.

7. Armia Czerwona zwyciężyła dlatego, że w zapleczu armii białogwardyjskich, w zapleczu Kołczaka, Denikina, Krasnowa, Wrangla, działali w konspiracji doskonali bolszewicy, partyjni i niepartyjni, którzy organizowali powstania robotników i chłopów przeciw interwentom, przeciw białogwardzistom, podkopywali zaplecze wrogów Władzy Radzieckiej i ułatwiali przez to posuwanie się naprzód Armii Czerwonej. Powszechnie wiadomo, że partyzanci Ukrainy, Syberii, Dalekiego Wschodu, Uralu, Białorusi, dorzecza Wołgi, którzy podkopywali zaplecze białogwardzistów i interwentów, oddali Armii Czerwonej nieocenione usługi.

8. Armia Czerwona zwyciężyła dlatego, że kraj Radziecki nie był osamotniony w swej walce z kontrrewolucją białogwardyjską i interwencją państw obcych, że walka Władzy Radzieckiej i jej sukcesy cieszyły się sympatią i poparciem proletariatu całego świata. Podczas gdy imperialiści usiłowali zgnieść Republikę Radziecką przy pomocy interwencji i blokady, robotnicy tych krajów imperialistycznych byli po stronie Rad i pomagali im. Ich walka przeciwko kapitalistom krajów wrogich Republice Radzieckiej przyczyniła się do tego, że imperialiści byli zmuszeni wyrzec się interwencji. Robotnicy Anglii, Francji i innych krajów, które brały udział, organizowali strajki, odmawiali ładowania ekwipunku wojennego wysyłanego na pomoc interwentom i generałom białogwardyjskim, tworzyli komitety akcji pod hasłem Ręce precz od Rosji!.

Gdy tylko mówił Lenin burżuazja międzynarodowa zamierza się na nas, właśnie jej robotnicy chwytają ją za ręce (tamże, str. 405).

Krótkie wnioski

Obszarnicy i kapitaliści, rozgromieni przez Rewolucję Październikową, wspólnie z generałami białogwardyjskimi zmawiają się na szkodę swej ojczyzny z rządami krajów Ententy celem obalenia Władzy Radzieckiej. Na tej podstawie zostaje zorganizowana interwencja zbrojna Ententy oraz bunty białogwardyjskie na kresach Rosji, wskutek czego Rosja zostaje odcięta od dzielnic żywnościowych i surowcowych.

Klęska wojenna Niemiec i zakończenie wojny pomiędzy dwiema koalicjami imperialistycznymi w Europie doprowadzają do wzmocnienia Ententy, do wzmocnienia interwencji, stwarzają nowe trudności dla Kraju Radzieckiego.

Rewolucja w Niemczech i ruch rewolucyjny, jaki się zaczął w krajach Europy odwrotnie stwarzają sprzyjającą dla Władzy Radzieckiej sytuację międzynarodową i polepszają położenie Kraju Radzieckiego.

Partia bolszewicka prowadzi robotników i chłopów do wojny o ocalenie ojczyzny, przeciwko cudzoziemskim zaborcom i burżuazyjnoobszarniczym białogwardzistom. Republika Rad i jej Armia Czerwona rozbijają jedną po drugiej kreatury Ententy Kołczaka, Judenicza, Denikina, Krasnowa, Wrangla, wypierają z Ukrainy i Białorusi jeszcze jedną kreaturę Ententy Piłsudskiego, i w ten sposób odpierają interwencję zbrojną państw obcych, przepędzają wojska interwentów z Kraju Radzieckiego.

Tak więc pierwszy najazd zbrojny międzynarodowego kapitału na kraj socjalizmu zakończył się całkowitą klęską.

Rozgromione przez rewolucję partie eserowców, mieńszewików, anarchistów, nacjonalistów popierają w okresie interwencji białogwardyjskich generałów i interwentów, organizują kontrrewolucyjne spiski przeciwko Republice Radzieckiej, organizują terror przeciwko działaczom radzieckim. Partie te, które przed Rewolucją Październikową miały pewien wpływ wśród klasy robotniczej, w okresie wojny domowej całkowicie się demaskują w oczach mas ludowych jako partie kontrrewolucyjne.

Okres wojny domowej i interwencji był okresem zagłady politycznej tych partii i ostatecznego tryumfu partii komunistycznej w Kraju Rad.