Fourier w znanym oświadczeniu,
cytowanym w książce Karola Marksa „Święta rodzina” (1845), zauważył, że
charakter zmian epoki historycznej mierzony może być postępem wyzwolenia
społecznego kobiet, które jest miarą ogólnego wyzwolenia społeczeństwa. Nic
bardziej trafnego, gdy odniesiemy tę myśl do głębokości zmian sytuacji
kobiet w państwach przez które przetoczyła się kapitalistyczna
kontrrewolucja.
Przez ostatnie kilkanaście lat władza
w Polsce, sprawowana zamiennie przez „Solidarność” i socjaldemokrację,
uczyniła wszystko, by życie kobiet stało się piekłem. Najbardziej widocznym
elementem społecznej degradacji kobiet stał się zakaz aborcji. Jednocześnie
stał się on symbolem zwycięstwa sił reakcji społecznej nad postępem,
manifestacją panoszenia się kleru, symbolem władzy kapitału nad pracą.
Zgłoszony w 1990 r. przez posłów katolickich projekt zakazu
aborcji, wprowadzony w życie na początku 1993 r., stał się symbolem
zwycięstwa pierwszego kapitalistycznego rządu „Solidarności” i symbolem
obalenia zdeformowanego państwa robotniczego.
10 lat później tragiczna sytuacja
kobiet jedynie pogłębiła się, a najbardziej wymownym przykładem
zakneblowania ust kobietom jest fakt, że czyni to socjaldemokracja, która
wobec kobiet stała się bardziej agresywna od momentu, kiedy gładko
przełknęła, wprowadzony potajemnie przez rząd Suchockiej, Konkordat.
Ostatnio socjaldemokraci złożyli Kobietom Lewicy – które zebrały się w
połowie czerwca na II Kongresie Kobiet Lewicy SLD – złośliwe przyrzeczenie
odmowy „liberalizacji” drakońskiego prawa antyaborcyjnego. Marek Borowski
udowadniał kobietom – które ośmieliły się wysunąć postulat liberalizacji
ustawy antyaborcyjnej, jako realizację części obietnic wyborczych SLD –
bezsens ich propozycji. SLD, przekonywał, nie ma najmniejszej ochoty walczyć
o sprawę kobiet, gdyż projekt liberalizacji „ma nikłe szanse przejścia
pierwszego czytania w Sejmie” a sprawa aborcji „odwróciłaby uwagę od
ważniejszych problemów” (Gazeta Wyborcza z 16 czerwca 2003 r.).
Deklaracja Borowskiego była
konsekwencją tego, co zapowiedział Miller 13 czerwca w Sejmie, że rząd
socjaldemokratyczny „nie zamierza występować z nowelizacją obowiązującej
ustawy”. Oświadczenie to, wraz z ustawicznym uleganiem bigotom i klerykałom,
stanowi ostrzeżenie – skierowane do wszystkich przeciwników obskurantyzmu i
klerykalizmu – że dla kobiet i wszystkich walczących o ich prawa nie ma już
miejsca w SLD, dla którego celem jest zbudowanie kobietom domowego
więzienia, w którym będą rodziły i zajmowały się „domowym ogniskiem”.
Zaledwie w kilka dni po tym
oświadczeniu, histerię wśród polskiej burżuazji wywołała informacja o
przybyciu 20 czerwca, do portu we Władysławowie, statku-kliniki aborcyjnej
należącego do holenderskiej organizacji Women on Waves. Sprawie tej
zajadły opór stawił Kościół katolicki i bigoci oraz kierownictwo SLD. Do
Władysławowa – z zapowiedzią wzywania policji i filmowania kobiet udających
się na statek – ażeby zebrać „materiał dowodowy na złamanie ustawy
aborcyjnej” (Gazeta Wyborcza, 21-22 czerwca) – przybyli także
antysemici z Młodzieży Wszechpolskiej i LPR! I faktycznie sprawą zajęła się
nawet prokuratora. Podczas, gdy nazajutrz „Gazeta Wyborcza” przywitała
zatrzymanie statku przez bosmanat kąśliwym tytułem „Przeszkodził sztorm”, to
w rzeczywistości głośniejsze okazało się wezwanie do działania –
zainicjowane przez przebywającego na Helu Aleksandra Kwaśniewskiego –
państwowych instytucji prawa i organów ścigania, by pilnowali przestrzegania
zapisów antyaborcyjnych: „Są przepisy, które powinny pomóc właściwym władzom
podjąć decyzję w tej sprawie” (GW z 21-22 czerwca). W Polsce oprócz
zakazu dokonywania zabiegów aborcyjnych i ostracyzmu środowisk lekarskich
znajdujących się pod presją Kościoła katolickiego, prawo zabrania także
używanie popularnej na Zachodzie pigułki RU-486.
Informacja o statku-klinice aborcyjnej
„Aurora” (faktycznie przybył statek pod nazwą „Langenort”) przywołała
polskiej reakcji skojarzenie ze zwycięską Rewolucją Rosyjską. Rzeczywiście,
Rewolucja Bolszewicka przyniosła klasie robotniczej ogromne zdobycze
socjalne a kobietom wyzwolenie społeczne! Postępowi robotnicy świata poparli
i stanęli po stronie rewolucji, która stanowiła ogromny krok w postępie
społecznym całej ludzkości. Dlatego obowiązkiem rewolucjonistów i
postępowych robotników była – w okresie kapitalistycznej kontrrewolucji lat
80. i 90. – obrona zdobyczy Października 1917, tj. obrona ZSRR i
zdeformowanych państwa robotniczych. Tak czyniła to Spartakusowska Grupa
Polski, sekcja Międzynarodowej Ligi Komunistycznej (ICL). „Platforma
proletariacka”, kontynuując ten dorobek, walczy dziś o nowe Rewolucje
Październikowe! Walczymy o budowę autentycznej rewolucyjnej partii, która
będzie zdolna do przeprowadzenia rewolucji socjalistycznej w Polsce jako
części światowej rewolucji, punktu wyjścia dla wyzwolenia społecznego
kobiet! Jednocześnie bronimy dziś przed kapitalistyczną kontrrewolucją
Chiny, Kubę, Koreę Płn., Wietnam, wzywając w tych państwach klasę robotniczą
do proletariackiej rewolucji politycznej w celu obalenia nacjonalistycznych
reżimów biurokratycznych!
Socjaldemokracja wspiera dziś w
Europie najbardziej wsteczne myśli Europy feudalnej, którym kres położyła w
XVIII w. epoka Oświecenia i Rewolucja Francuska. Kościół katolicki i
burżuazja domagają się, by w preambule do konstytucji europejskiej umieścić
odwołanie „do historii chrześcijaństwa” i „do Boga”. Celem tego zapisu jest
likwidacja świeckiego charakteru państwa burżuazyjnego i rozpalenie
reakcyjnej iskry w Europie Zachodniej, która powstrzymałaby walkę klasową
prowadzoną przez robotników – jak to ma miejsce we Francji, Niemczech i
Włoszech – w obronie zdobyczy socjalnych, które uzyskali oni wyłącznie
dzięki istnieniu Związku Radzieckiego. Marząc o wzmocnieniu wpływów polskich
kół reakcyjnych na myśl europejską, L. Miller na szczycie w greckim Porto
Carras „odrzucił system podejmowania decyzji w Radzie UE” pod pozorem, że
„mała grupka najsilniejszych państw nie może decydować bez oglądania się na
państwa mniejsze” (GW z 21-22 czerwca 2003). Jednakże „polskie stanowisko
poparła do pewnego stopnia tylko minister spraw zagranicznych Hiszpanii Ana
de Palacio” (Rzeczpospolita z 21-22 czerwca). Mówimy: o
całkowity rozdział Kościoła i państwa!
Kościół
katolicki chwalił przed referendum do UE prezydenta Kwaśniewskiego i szefa
rządu Millera za to, że wypowiadają się oni
przeciwko zmianie ustawy
antyaborcyjnej, gdyż zdaniem abp. Gocłowskiego, nad tą sprawą „nie można
przejść do porządku dziennego” (Rzeczpospolita z 21-22 grudnia 2002
r.). Stojący na czele polskiego Kościoła katolickiego Prymas Józef Glemp
zdecydowanie zgromił II Kongres Kobiet Lewicy, określając postulaty
liberalizacji prawa antyaborcyjnego próbą „zalegalizowania swoistego
terroryzmu”. W walce z „terroryzmem” Kościół stał się dziś najbliższym
sojusznikiem socjaldemokratycznego rządu, który kieruje broń
kapitalistycznego państwa w najsłabszych, najbiedniejszych i uciskanych,
wspierając wszędzie tam gdzie to jest możliwe, imperialistyczne awantury.
Wszystkie wojska imperialistyczne i sprzymierzone ONZ/NATO/USA/Polski
ręce precz od Iraku, Afganistanu i Bałkan!
Kiedy Leszek Miller rzucił wyzwanie, w
grudniu ubiegłego roku, zwolennikom aborcji – gromiąc ich rzecznika Marka
Dyducha, za wypowiedź, że SLD nie zrezygnuje z realizacji swoich zobowiązań
– ostrzegaliśmy, że „zarówno socjaldemokraci jak i Kościół katolicki zgodnie
pokazali miejsce kobiet w kapitalistycznym społeczeństwie, które w
niemieckim powiedzeniu sprowadza się do Kinder, Kirche, Küche”.
Pisaliśmy, że:
„Co
kilka lat, podczas kampanii wyborczych burżuazyjnego parlamentaryzmu,
socjaldemokraci obiecują swoim wyborcom «liberalizację» prawa
aborcyjnego, szerszy dostęp do edukacji, zwiększenie liczby miejsc pracy –
co trzymają jednak za pazuchą to: religijny obskurantyzm, policyjny terror
wobec tracących pracę robotników, zwiększenie produkcji zbrojeniowej,
utrzymywanie armii bezrobotnych i polski nacjonalizm”.
– UE jednoczy polskich
socjaldemokratów z reakcją przeciw prawu kobiet do aborcji!,
oświadczenie „Platformy proletariackiej” z 20 grudnia 2002 r.
Socjaldemokracja buduje ten sam
program umacniania kapitalistycznego panowania, przed którym od początku lat
90. ostrzegała Spartakusowska Grupa Polski, program przed którym i my
ostrzegamy. W tym samym czasie inne grupy lewicowe jak Nurt Lewicy
Rewolucyjnej – z którego powstało kilka klikowych rozłamów skupionych
głównie wokół pism Dalej! i Jedność Pracownicza (wcześniej
grupa Ofensywa Antykapitalistyczna) – witały wówczas socjaldemokrację jako
„alternatywę” dla prawicy. Czytelników zainteresowanych sprawą kapitulacji
NLR przed socjaldemokracją kierujemy do wydanego w 1999 r. biuletynu nr 1
„Nienawidzić trockizmu, nienawidzić spartakusowców” (1999).
Dzisiaj Jedność Pracownicza
nawet nie pretenduje do miana rewolucyjnej lewicy, o czym przekonuje 5 numer
pisma (wiosna 2003), który nawet dla celów dekoracyjnych nie wspomina więcej
socjalizmu, rewolucyjnego marksizmu czy trockizmu, słów, których kilka lat
temu fałszywie nadużywało pismo Dalej! W opozycji do naszego
programu o konieczności budowy autentycznej partii
rewolucyjnej, Jedność Pracownicza twierdzi, że:
„Problemu odrodzenia tradycyjnych form ruchu robotniczego nie należy
zawężać do odbudowy rewolucyjnych partii robotniczych. Uważamy, że takie
partie dopiero wtedy będą mogły powstać i zakorzeniać się w środowiskach
robotniczych, kiedy ruch robotniczy zacznie odradzać się w kształcie
znanym nam sprzed kilkudziesięciu lat”.
Nie po drodze nam z takimi
„robotniczymi” doradcami. Stoimy na stanowisku, że rewolucyjna partia,
uzbrojona w rewolucyjny program, jest jedynym gwarantem przewrotu
społecznego w interesie klasy robotniczej.
W całym społeczeństwie,
kapitalistyczny rząd Leszka Millera budzi dziś powszechną niechęć, gdyż jest
to rząd pilnujący nieludzkiego wyzysku, degradacji społecznej oraz ucisku
ludzi pracy i różnych grup społecznych. Restauracja kapitalizmu, w całej
Europie Środkowo-Wschodniej, przyniosła ludziom pracy ogromną nędzę,
likwidację wielu podstawowych świadczeń socjalnych, włączając radykalne
obniżenie standardów usług medycznych i nauczania, za które trzeba dziś
słono płacić. Kobiety stały się pierwszą ofiarą kapitalistycznej nędzy.
Jesteśmy nieprzejednanymi wrogami system wyzysku i ucisku! O wyzwolenie
kobiet poprzez rewolucję socjalistyczną!
Dołącz do nas!
22 czerwca 2003
r.