Tekst pochodzi ze strony poświęconej Armii Czerwonej www.redarmy.prv.pl . Strona ma charakter antykomunistyczny, jednak można na niej znaleźć różne ważne informacje dotyczące partii bolszewickiej jak biografie bolszewików czy historie Rosji Radzieckiej. Armia Czerwona powstała w tym samym dniu co LBC - 23 luty.

Armia Czerwona
 

Armia Czerwona, właściwie Robotniczo-Chłopska Armia Czerwona, od 1946 Armia Radziecka, radziecka formacja zbrojna tworząca, wraz z Czerwoną Marynarką Wojenną i wydzielonymi jednostkami policji bezpieczeństwa, siły zbrojne ZSRR. Powołana na podstawie dekretu Rady Komisarzy Ludowych z I 1918, początkowo ochotnicza, o ściśle klasowym charakterze, z obieralnymi dowódcami, bez stopni i rang. Podporządkowana Ludowemu Komisariatowi Spraw Wojskowych i Morskich, na którego czele 1918-1925 stał L. D. Trocki.
W V 1918 wprowadzono powszechny obowiązek służby wojskowej oraz stanowisko komisarza politycznego we wszystkich jednostkach od kompanii w górę, zniesiono ponadto wybieralność dowódców. Od IX 1918 sprawy wojskowe należały do kompetencji głównodowodzącego siłami zbrojnymi Republiki Radzieckiej, J. Vacetisa. Korpus oficerski liczącej 3 mln żołnierzy (1920) Armii Czerwonej stanowili byli oficerowie carscy (tzw. wojenspece), którzy w praktyce podlegali decyzjom komisarzy politycznych (politruków).
1922-1933 Armia Czerwona prowadziła współpracę szkoleniową z wojskami Republiki Weimarskiej, umożliwiając Niemcom nierespektowanie ograniczeń wojskowych, nałożonych na nich wersalskim traktatem pokojowym (1919). Zredukowana po utrwaleniu władzy przez bolszewików do 600 tys. (1925), 10 lat później, wobec antykomunistycznej polityki A. Hitlera i ataków Japończyków na Mandżurię, powiększona do 1250 tys.
1934 dowództwo nad Armią Czerwoną objął Ludowy Komisarz Obrony. 1935 utworzono zawodowy korpus oficerski wraz z odpowiednimi rangami wojskowymi.
Silne upolitycznienie Armii Czerwonej przejawiało się m.in. w: kompetencjach jej Zarządu Politycznego, przynależności dowódców operacyjnych i oficerów do partii komunistycznej, awansach za zasługi polityczne oraz stałej ingerencji policji politycznej, i stanowiło podstawową przyczynę jej słabości. 1937-1939 w procesach politycznych skazano i stracono większość wyższej radzieckiej kadry oficerskiej (m.in. M. N. Tuchaczewskiego).
Niepowodzenia w wojnie z Finlandią (wojna radziecko-fińska 1939-1940) spowodowały wstrzymanie represji politycznych w Armii Czerwonej i powołanie na stanowiska dowódcze kompetentnych oficerów z generałem G. K. Żukowem jako szefem Sztabu Generalnego na czele. 22 czerwca 1941 r. w Armii Czerwonej pełniło służbę ponad 5 milionów żołnierzy. W czasie II wojny światowej Armia Czerwona poniosła straty szacowane na około 7-10 mln osób. Po 1945 liczba żołnierzy wahała się, w zależności od przyjmowanych tendencji w polityce zagranicznej, od 2 do 5 mln.
Od 1953 stale wzrastały wpływy wyższej kadry oficerskiej Armii Radzieckiej na mechanizmy władzy w ZSRR, doprowadzając do powstania specyficznego lobby wojskowego obok ugrupowań partii komunistycznej. W VIII 1991 brak poparcia ze strony Armii Radzieckiej dla organizatorów zamachu stanu przeciwko prezydentowi ZSRR M. S. Gorbaczowowi rozstrzygnął o niepowodzeniu tzw. puczu moskiewskiego. Kryzys Armii Radzieckiej i jej struktur dowódczych potwierdziła wojna w Afganistanie (1979-1989) oraz przeciwko Czeczenii (1994-1995). We IX 1993 ostatnie oddziały Armii Radzieckiej opuściły tereny Polski.